Adamın biri, Napolyon'un yanına yaklaşmış;
- Allah rızası için bir miktar para.
Napolyon, o g¸ün keyifli bir g¸ü¸ndeymiş, tebessüm ederek elini cebine atmış_ ve bir altın uzatmış. Adam memnun olmak bir yana, sitemkar bir _şekilde:
- Aman efendim, insan kardeşine hiç "bir altın" verir mi?
- Bir dakika arkadaş, anlamadım... Biz seninle nereden kardeş_ oluyoruz?
- Nereden olur mu efendim... Sizin annenizin annesinin annesinin annesinin annesi Havva Ana değil mi?
- Eveeet...
- Peki, babanızın babasının babasının babasının babası da Adem Baba değil mi?
- Eveeet...
- Benim de öyle... İşte sizinle, Havva Ana ve Adem Babadan dolayı kardeş_ oluyoruz...
Napolyon düşünmüş, adam haklı. Sonra bir anda aklına gelmiş_ ve adama kulağını yaklaştırmasını söyleyerek hafifçe fısıldamış_:
- Bana bak arkadaş, sen _şu bir altını al ve yavaşça_şuradan toz ol. Yoksa... Diğer kardeşlerin duyarsa, sana bir altın bile kalmaz!..