Küçük istavrit yiyecek birşey sanıp hızla atıldı çapariye, önce müthiş bir acı duydu dudağında gümbür gümbür oldu yüreği sonra hızla çekildi yukarıya.
Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü, neye benzerdi acep gökyüzü bir yanda büyük bir merak bir yanda ölüm korkusu.
"Dudağı yarıklar" denir, şanslıdır onlar hani görüpte insanı oltadan son anda kurtulanlar, ne çare, balıkçının parmakları hoyratca kavradı onu küçük istavrit anladı "yolun sonu".
Koca denizlere sığmazdı yüreği oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu minik yüzgeci.
İnsanlar gelip geçti önünden bir kedi yalanarak baktı gözlerinin içine, yavaşca karardı dünya, başı da dönüyordu son bir kez düşündü derin maviyi beyaz mercanı, bir de yeşil yosunu.
İşte tam o anda eğilip aldım onu yürüdüm deniz kenarına bir öpücük kondurdum başına iki damla göz yaşından ibaret sade bir törenle saldım denizin sularına
Bir an öylece kala kaldı sonra sevinçle dibe daldı gitti, tüm kederimi söküp atarak teşekkürü de ihmal etmemişti birkaç değerli pulunu avuçlarıma bırakarak.
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme sorar gibiydiler, neden yaptın bunu, niye ? bir gün dedim, bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz son ana kadar hep bir umudum olsun diye.