Geçenlerde Stephen Glenn'den ünlü bir araştırmacı bilim adamı hakkında bir öykü okudum.Bu bilim adamının tıp konusunda yeni ve çok önemli buluşları olmuştu. Bir gazete muhabiri röportaj yaparken kendisine, ortalama bir insandan nasıl olup da farklı ve sürekli üreten bir insan olduğunu sormuş. Kendisini diğerlerinden ayıran özelllik neymiş ?
Bilim adamı bu soruyu "iki yaşındayken annemin yaşattığı deneyim nedeniyle" diye yanıtlamış.
Bilim adamı buz dolabından süt şişesini çıkartmaya çalışırken,şise elinden kayıp yere düşmüş ve ortalık süt gölüne dönmüş.
Annesi mutfağa geldiğinde,ona bağırmak,söylenmek ya da onu cezalandırmak yerine : "Robert,ne kadar güzel bir hata yaptın! Daha önce bu kadar güzel bir süt gölü görmemiştim. Evet,olan olmuş. Şimdi birlikte burayı temizlemeden önce biraz yerde süt oynamak ister misin?" demiş. O da eğilip oynamış yere dökülen sütle.
Birkaç dakika sonra annesi "Robert,bu tür bir şey yaptığında, bunu senin temizlemen ve her şeyi eski haline getirmen gerektiğini biliyor musun? Bunu nasıl yapmak istersin? Bir sünger mi kullanalım, yoksa bir havlu ya da bez mi? Hangisini istersin? " demiş.
Robert süngeri seçmiş ve yere dökülen sütü temizlemişler.
Daha sonra annesi "Biliyor musun, burada yaşadığımız olay senin iki minik elinle bir süt şişesini taşıyamadığın kötü bir deneyimdi. Şimdi arka bahçeye çıkalım ve şişeyi suyla doldurup, senin dolu bir şişeyi düşürmeden taşımanı sağlayalım" demiş.
Küçük çocuk şişeyi boğazından iki eliyle tutarsa, düşürmeden taşıyabileceğini öğrenmiş.
Bu ünlü bilim adamı bu deneyimden sonra bir hata yaptığı zaman bundan korkmaması gerektiğini öğrenmiş. Yapılan hataların yeni birşeyler öğrenmek için çok güzel fırsatlar olduğunu anlamış.

İşte, bilimsel araştırmalardaki deneylerde bu temele dayanır. Bir deney başarısız olsa bile o deneyden çok değerli bilgiler elde edilir.
Bütün anne ve babalar çocukların annesinin Robert'a davrandığı gibi davransalar çok daha iyi olmaz mı?