“Gitmekle gidilmiyor ki. Gitmekle gitmiş olamazsın; gönlün kalır, aklın kalır, anıların kalır.” Demiş Cemal Süreya. Ne kadar doğru söylemiş.
Gittiğimi zannettim hep ya da gitme fikrine alışmaya çalıştım bilmiyorum. Tek bildiğim, gerçekten gidebildiğimde uyuşacaktı hislerim. Birinden gidebilmek zor iş. Yani hala yüreğinizin tamamını kaplıyorsa.. Gitme fikrini eyleme döksek de aslında gerçekten gidebilmiş değiliz çoğu zaman.
Ve inanın bazı hikâyelerin sonunda mutlaka birinin ölmesi gerekir. Ama bu hikâyede ben yine de onun ölmesini istemedim. Eğer bir şeylerin gerçekten ölmesi gerekiyorsa, o ölen şey benim umutlarım olabilirdi. Ama umutlarım öldü diye, mutlu olduğum anılarımı yok etmeyi istemedim. Hem kim en güzel anılarını hafızasından silmek ister?
Zamanla unutmazsın ama hissizleşirsin.
Hissizleştim en nihayetinde. Bunun için teşekkür etmem gerekiyor değil mi? Baya emeği var çünkü. Hissizleştiren emeğine teşekkür ederim.
**
Şiir sever misiniz? Ben çok severim. Madem girişi Cemal Süreya ile yaptım, bu yazım Cemal Süreya’nın şiiriyle devam etsin.  Kendimi bulduğum bir şiiri daha sizlerle paylaşmak istiyorum değerli okuyucular.
 
Biliyorum Sana Giden Yollar Kapalı
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni
 
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
 
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
 
Sen bayan nihayet, sen ölümüm kalımım
Ben artık adam olmam bu derde düşeli
 
Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki
 
Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği
 
Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;
Hangi şarkıyı duysam, bizim için söylenmiş sanki
 
Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini
 
Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;
Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri
 
Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
Bu böyle pek de kolay değil gerçi...
 
Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
Bunun verdiği mutluluk da az değil ki
 
Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki
 
İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,
Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:
 
Bir gece yarısı yazıyorum bu mektubu
Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri