İki çeşit ağaç vardr. Birisi ormandaki ağaç, ötekisi açklk krda tek başna duran ağaç. Krdaki tek başna ağaç ilk bakşta göze çarpar. İlk bakşta insan hayrete düşürür. Fakat bir bakarsnz, iki bakarsnz, gözünüz gitgide alşr ona. Onun yalnzlğndaki kahramanlk gitgide kaybolur, gitgide mahsunlaşr. Biraz daha dikkat ederseniz, tek başna krda duran ağacn bütün basit facias gözümüzün önünden geçer. O, krn dümdüz açklğnda komikleşir. Kşn sska kollaryla bir başna titreyen, yazn bir avuç gölgesinin başnda neyi ve neden beklediğini bilmeden dikilip duran bu tek ağaç zavalldr. Ormandaki ağaç, krdaki ağacn büsbütün tersidir. İlk bakşta gözünüze çarpmaz. Fakat onun güzelliğini her bakşta biraz daha anlarsnz. Bütün ormann ahenginde o ahengi tamamlayarak fakat ferdiyetinden kaybetmeyerek yaşamaktadr. Orman onu, o orman güzelleştirir. Kuvvetleştirir. Kşn, kollar öteki kollarn yannda olduğu için onda üşümenin komikliği yoktur. Yazn, gölgesi öteki gölgelerden ayr, fakat öteki gölgelere karştğ için bir büyük yeşil serinliğin kaynağ halindedir. İki çeşit ağaç vardr, dedim. İki çeşidini de yazdm. İsterim ki, oğlum ormandaki ağaca benzesin.