Memleketimiz işte!
Neresine giderseniz gidin, sizi içine çeken ayrı bir güzelliği vardır.
Tıpkı insanları gibi!
Komşularımız, iş arkadaşlarımız, dostlarımız vs.
Büsbütün güzeldir yani her şey!
Kendi yurdunda, kendi evinde...

Oysa çoğu kez görmeyiz bu güzellikleri.
Kaçarız birbirimizden.
Sonra kendi yaptığımız bu kabalığı, başkalarından çıkartmak isteriz.
İşte bugünkü hikâye tamda buna göre.
Okuyun, yaşadığımız şehre daha sonra bir kez daha bakın.
Neleri yitirmeye başladığımızı bir kez daha düşünün!
Herkese iyi pazarlar...

Zengin sanayici, ihracat bağlantısı için gittiği bir Uzakdoğu ülkesinin en lüks lokantasında yemek yerken, kulağına çarpan sesle irkildi.
Biraz ilerde oturan şişman bir adam, yarım yamalak İngilizcesi ile şef garsona yaptığı siparişten sonra, Türkçe bir şeyler söyleyip gülmüştü.
Hemen yerinden fırlayıp onun yanına gitti ve büyük bir heyecanla:
- Afiyet olsun! dedi. Yanılmıyorsam Türksünüz değil mi?
Şişman adam da oldukça şaşkındı.
İnsanın kendi dininden olan, kendi dilini konuşan ve aynı değerleri paylaşan birine rastlaması, gerçekten de çok harika bir şeydi.
Büyük bir sevinç içinde kucaklaştıktan sonra sanayicinin masasına geçtiler ve yeni siparişin de oraya gelmesini söyleyerek sohbete başladılar.
Şişman adam, bir benzin istasyonu işlettiği için petrol firmaları tarafından tatile gönderilmişti.
Gördüğü yerleri tek tek anlatıp:
- Türkiye'de üç beş şehir gezmiştim! dedi.
Burasını adım adım dolaştım.
Ve doğrusunu istersen, bu insanları bizimkilerden sıcak buldum.

Sanayici de aynı görüşteydi.
Arkadaşının tombul yanaklarından sıkı bir makas alıp:
- Tepeden tırnağa haklısın! dedi.
"Türkiye gerçekten de az gelişmiş.
Oturup da konuşacak bir insan bulamazsın.
Bu yüzden tek bir arkadaşım bile yok!
Ne çevremde, ne de apartmanda.
Kısmet onu buralarda bulmakmış."

Şişman adam, sanki içini okuyan yeni arkadaşına bir anda ısınmış ve kaderin bu cilvesine hayran olmuştu.
Hayat boyu hasret duyduğu bir arkadaş, dünyanın diğer ucunda karşısına çıkmıştı.
Üstelik aynı şehirde yaşıyorlardı.
Şişman adam, bu durumu öğrendiğinde:
- Bu apaçık bir mucize! diye bağırdı.
Allah bizi ayırmak istemiyor!
Ortak noktaları bu kadar da değildi.
Her ikisi de, kalabalık şehirleri sevmedikleri için İstanbul'dan ayrılmış ve denize yakın bir yere yerleşmek istemişti.
Yaşları da tam tamına aynıydı.
Şişman adam, arkadaşının telefonlarını cep telefonuna kaydettikten sonra, adresini bir kağıda yazıp uzattı.
Ve ülkeye döner dönmez görüşmek istediği için, onun da adresini almak istedi.

Sanayici, şişman adamın verdiği kağıda bir göz attıktan sonra, başını uzun uzun kaşıyarak:
- Fazla uzak sayılmayız her halde! dedi.
"Aynı apartmanda en üst kattayım."