Gece karanlıkta gördüğü gölgeye aşık olmuştu, peşi sıra koşmuştu... ama o her koştuğuna gölgede onunde kaçıp gidiyordu...
Devamlı uzaklaşıyordu...
Onu yakalamak için daha hızlı koşmaya başladı...
Güneş yavaştan kendini göstermeye başlamıştı, fakat genç hala yetişememişti gölgeye!
Ve birden kaybediverdi onu, güneş doğmuş ve gölgesi yok olmuş gidivermişti, aynı gökkuşağı gibi, aynı yağmur gibi...
Her gece gölgesini kovalamak coçukta bilinmez bir arzu, istek haline gelmişti...
Birgün mutlaka yakalayacak, ona sarılacaktı...
Her gece binbir telaşla çıkıp dışarıya koşuyordu asla yetişemeyeceğini bildiği gölgesinin peşinden...
Yani bir tutkuya tutulmuştu, gerçekleşmeyeceğini bile bile...
Gölgesine vurulmuştu, güneş doğana kadar onunla olacak gün boyu acısını bırakacak...
Ve içinden bir kaç sözcük geçti... Peşinden gittiği ama ulaşamadığı gölgeye...
Sen gölgeydin ben küçükken dikkatlice süzdüğüm, ama hiç ulaşamadığım birgün sana ulaşmak istedim ömrüm boyunca, ama olmadı, ulaşamadım . dedi....
Sevgiydi gölge....
Ulaştıkca kaybedilen , kaybettikçe aranılan...
Sonsuzluğa dair..