Hintli bir yaşl? usta, ç?rağ?n?n herşeyden sürekli şikayet etmesinden b?km?şt?. Bir gün ç?rağ?n? tuz almaya gönderdi. Yaşam?ndaki herşeyden mutsuz olan ç?rak döndüğünde, yaşl? usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya at?p içmesini söyledi.
Ç?rak, yaşl? adam?n söylediğini yapt? ama içer içmez ağz?ndakileri tükürmeye başlad?.
"Tad? nas?l?" diye soran yaşl? adama öfkeyle "Ac?" diye yan?t verdi.
Usta k?k?rdayarak ç?rağ?n? kolundan tuttu ve d?şar? ç?kard?. Sessizce az ilerideki gölün k?y?s?na götürdü ve ç?rağ?na bu kez de bir avuç tuzu göle at?p, gölden su içmesini söyledi.
Söyleneni yapan ç?rak, ağz?n?n kenarlar?ndan akan suyu koluyla silerken ayn? soruyu sordu:
"Tad? nas?l?"
"Ferahlat?c?" diye yan?t verdi genç ç?rak.
"Tuzun tad?n? ald?n m??" diye soran yaşl? adam?, "Hay?r" diye yan?tlad? ç?rağ?.
Bunun üzerine yaşl? adam, suyun yan?na diz çökmüş olan ç?rağ?n?n yan?na oturdu ve şöyle dedi:
Yaşamdaki ac?lar tuz gibidir, ne azd?r, ne de çok. Ac?n?n miktar? hep ayn?d?r. Ancak bu ac?n?n ac?l?ğ?, neyin içine konulduğuna bağl?d?r. Ac?n olduğunda yapman gereken tek şey, ac? veren şeyle ilgili duygular?n? genişletmektir. Onun için sen de art?k bardak olmay? b?rak, göl olmaya çal?ş.