Engelli: Doğuştan veya sonradan herhangi bir hastalık veya kaza sonucu bedensel, zihinsel, ruhsal, duygusal ve sosyal yeteneklerini çeşitli derecelerde kaybetmesi nedeniyle normal yaşamın gereklerine uyamama durumunda olup; koruma, bakım, rehabilitasyon, danışmanlık ve destek hizmetlerine ihtiyacı olan kişiyi ifade eder.
Bedensel, akli ve ruhsal engelleri nedeniyle çalışma yeteneklerinin %50 oranında yitiren kişilere ağır engelli kabul edilmektedir. Engelli olan nüfusun toplam nüfus içindeki oranı %12.29 dur. Buna göre ülkemizde 8.931.937 kişi engelli (özürlü) olarak yaşımın sürdürmektedir.
Ortopedik görme, işitme, dil ve konuşma ile zihinsel engellilerin oranı %2.58 i yaklaşık 18 milyonu devamlı hastalığı olanların oranı ise %9.7 dir. (yaklaşık 6.6 milyondur) Engelliliğin sadece bu sorunu yaşaman kişiyi değil ailesini çevresini psikolojik olarak etkileyen bir sorun olduğunu düşünürsek yaklaşık olarak 25 milyon kişi bu sorunla doğrudan karşı karşıya kalmaktadır.
Engelli birey ve ailesinin cevap bulmakta zorluk çektiği en hayati soru “Bu durum neden benim/bizim başımıza geldi?” sorusudur. Bu soruyla kişiler Yaratıcının adeletini,sevgisini ve merhametini sorgulamakta ve içinde bulundukları durumu kabullenememektedir. Engelli ve aileleri duygusal şok, aşırı üzüntü ve depresyon yaşamaktadırlar.
Engelliliğin bir ceza olduğu düşüncesi insanı derin derin düşündürmektedir. Kişinin engelli oluşu hiçbir kusuru ve ihmali olmasa dahi sırf var oluş amacına yönelik bir imtihandan kaynaklanıyor olabileceği gibi kendi irade ve tercihiyle yaptığı hatalardan, ihmal ve tedbirsizliklerden de kaynaklanabilir. İlahi yasalara toplumsal ve evrensel kurallara, mesela trafik kurallarına uymamaktan kaynaklanan sakatlıklarda ihmal ve kusur sahibi sorumludur.
Sebebi her ne olusa olsun engelliliğin Allah’ın cezalandırması olarak görmek veya engelli kişinin o durumu hak ettiğini düşünmek temelsiz bir inanıştır. Engellilikle ilgili yaygın temelsiz inanışlardan biriside çocukların özrünün anne ve babalarının günahlarından kaynaklandığı düşüncesidir. Halbuki bir insanın başkasının kabahatinden ötürü ilahi cezaya çarptırılması düşüncesi dinimizin inanç esaslarına ters düşmektedir. Kur’an-ı Kerim’de “Hiçbir günahkar bir başkasının günahını yüklenmez”buyuruluyor. (İsra suresi Ayet 15 saife 282)
Sağlıklı ya da engelli her çocuk, Allah’ın (c.c) bir emanetidir. Diğer tarafta hayır içinde şer, şer içinde hayır olabilir. Nitekim Yüce Rabbimiz Bakara Suresi’nin 216.Ayeti celilesinde ; “Olur ki, bir şey sizin için hayırlı iken, siz onu hoş görmezsiniz. Yine olur ki, bir şey sizin için kötü iken, siz onu seversiniz (hayır sanarsınız). Allah bilir, siz bilmezsiniz.” buyurmaktadır.
Başa gelen her zorluk ve musibet insanın o zamana kadar yapıp ettiklerinin gözden geçirmesi için bir fırsattır. Bunun içinde ilahi ikramlar ve mükafatlar da vardır.
Kur’an-ı Kerim’in 89 sahifesinde Nisa suresi 79.ayetinde ve 485.sahifesindeki Şura Suresi’nin 30. ve aynı surenin 48.ayetlerinde bildirilen;
“Başımıza gelen musibet, kendi ellerinizle işledikleriniz yüzündendir. (bununla beraber) Allah (c.c.) çoğunu affeder” ilahi beyanlar ve hitap günahkar ve asiler içindir. Günahı olmayan müminlerin başına gelen musibetlerin sebepleri başkadır. Onların bu musibetlere sabretmeleriyle sevaplarının çoğalmasına sebeptir.
İnsanların başına gelen zorluklara, sıkıntılara ve musibetlere sabretmeli gücü nisbetinde sorumlu olduğu bilinciyle hayatını sürdürmeye ve sınavı kazanmaya gayret etmelidir. Nitekim Yüce Allah (c.c.), “Sabredenlere mükafatını hesapsız vereceğini” bildirmiştir. (Zümer suresi Ayet 10, shf: 458)
Sevgili Peygamberimiz de (a.s) “Geçici ve kalıcı hastalıkların yol açtığı sıkıntı ve elemleri “Mü’min kulun günahlarını silkeleyip döken sarsıntılar” olarak nitelemiştir. (Buhari Merda 1)
özürlülere karşı çok merhametli olmalıyız. Taşıma araçlarına binerken, inerken onlara öncelik tanıyıp yardım etmeliyiz. Amalara yol gösterip elinden tutarak yardımcı olmalıyız. Engelli ve engelli bakan ailelere de destek verip yardım etmeliyiz.
Hoşçakalınız.