Bizim kavuşamayan aşık X kişisini kimler hatırlıyor?

Hani aşkına çare arayıp kapı kapı gezen en son soluğu şairlerin yanında alan bizim X kişisi…

Geçen gün yanıma uğradı.

Yine dertli…

Yine isyankar…

Ama bu kez halinde bir farklılık var.

“Hayırdır ne bu haller?” diye sordum.

Yüzü kızardı, yutkundu, konuşmakta zorlandı:

“Aşk her şeyi affeder mi” diye sordu.

Bir yandan işime bakarken bir yandan sorusuna yanıt verdim:

“Aşk her şeyi affeder mi bilmem ama sen neyi affedemiyorsun, söyle bakalım”

Utandı, mahremine girmişim hissiyle tez canlılıkla devam etti:

“Bana çok yanlış yaptı.”

Bu kez ben şaşırdım.

“Kavuştunuz mu yani” diyerek devam ettim.

Suskunluğu tercih etti.

Ben yine umursamaz: “Her insan yanlış yapar, bu mu yani sorun?” diye ekledim.

Sinirlendi.

Onu umursamamamın verdiği öfkeyle: “Beni dinlemiyor musun” diye haykırdı.

“Dinlemiyorum” dedim.

İyice şaşkın bizim X kişisi…

Omuzları çöktü.

Pes etmişliğin verdiği uysallıkla devam etti: “Ben gideyim o zaman!”

“Gitme, dur!” diye seslendim arkasından…

“Seni en son aşkın mimarları şairlere göndermiştim. Aşkın tek kişilik yaşandığını öğretmişlerdi sana… Neden geldin yine?”

Tek gözüyle süzdü beni...

“Aşk değil de acı tek kişilikmiş”

Anlamaz gözlerle baktım.

“O başkasına kaptırmış gönlünü, istenirse çift kişilik oluyor demek ki, çok da mutlu” derken gözleri hafif nemliydi.

Gülümsedim.

“Gerçek aşık sensin demek ki… Aşık olmak cesaret işidir. Herkesin gözü yemez. Gözünün gördüğüyle kalbini yatıştırabiliyorsan cesursun.”

Bu kez gerçekten kalktı, kapıya yöneldi.

Hiç seslenmedim, o da dönmedi…

Ama biliyorum yine gelecek…

Çünkü aşıklar her gün yeniden doğar, yeniden öğrenir, yeniden teselli eder, yeniden ölür.

Gelmezse…

Yük edinmiş kalbi nereye sığar ki?