Özellikle gençlerin günler öncesinden beklediği kahve festivali yapıldı.

Beni de çağırdılar.

“Geeeeell” dediler, “yok gelemem” dedim.

“Neden” diye sordular.

“Çok eleştirdim” diye yanıt verince, “Aaa festivali mi, neden” diye duraksadılar.

Adım çıktı bir kere, herkesi eleştirince, bir süre sonra “bunu da mı be, buna bari yapma” şeklindeki yanıtlarını gözlerinden okuyorum.

Umursamadım bu kez…

“Gidince görürsünüz” dedim.

Ben daha önce gittim mi?

Gitmedim.

Hiç gitmedim.

Ama görünen köyün kılavuz istemediği çok belliydi.

Bana sorun be, bana!

“Bana festivalin organizatörünü söyle, sana festivalin kim olduğunu söyleyeyim” diye bir atasözü vardı, hiç duymadınız mı?

Ayy, o atasözü öyle değildi de mi?

Değilse bile bu konuya cuk oturdu.

Bir etkinliğin iyi olup olmadığına karar vermek için önce organizatöre, ardından daha önceki yaptığı işlere bakacaksın.

Sonra festival bitti.

Ne mi oldu?

Yine beni buldular, konuda uzmanım ya:

“Haklıymışsın” dediler.

“Eee, ne oldu” diye sordum.

“Yağmur yağdı, ne bir önlem var ne de başka bir şey, yağmurun altında stant gezdik, öte yandan derdimiz zaten Yüksek Sadakat konseriydi o da iptal oldu, diğer gün öğlen ikiye ertelediler, o saatte zaten çalışıyorum. Çalışmasam da gidemem zaten, gündüz konser sevmiyorum. Baştan sona cacık çıktı.”

“Eee, tecrübe konuştu, siz dinlemediniz” diye yanıtımı verdim.

Ben bir işe inanmadıysam, inanın sonucu beni şaşırtmaz.

“Hee birde kahveler tadımlıkmış, biz bilet fiyatlarına dahil yani ücretsiz sandık, zaten ne kadar kahve içebilirsin ki” diye devam ettiler.

Yüzleri buruk, kalpleri kırık…

Ben de bizim esnafa yönlendirdim.

“Eee Hamamyolu’nda da tadımlık veriyorlar zaten.”

Meğer benim küçük esnafım da her gün festival yaşanıyormuş da bizim haberimiz yokmuş.

Helal olsun be size!