Yıllar önce babamın iş yerine gitmiştim. Makinasının yanında otururken, uzun boylu dağ gibi bir adamın bana doğru yürüdüğünü fark ettim. Heybetinin aksine güleç yüzlü ve sevecen… Beni görerek yanıma kadar gelen ve “Hoş geldin kerata” diyerek başımı okşayan bu adam kimdi diye sorduğumda babamın gurur dolu ses tonuyla “Bizim patronumuz” deyişini hala dün gibi hatırlıyorum…
Patron gibi dıştan öncelikle despotluk kokan ve soğuk gelen bir kelimin aksine böylesine sıcaklığı bize hissettirebilen bir adamdı Oğuz Türkmen…
O; gaz, tiner ve boya kokularıyla bezenen matbaa ortamında işin mutfağından gelen bir gazete sahibiydi. Belki de bu anlamda son yıllardan kalan son kişi…
Bende babam aracılığıyla girdiğim bu meslekte yakından tanıma şansını yakaladım kendisini…
Bir gün “Bu mesleği yapıyorsan sski bir tüfek gibi dimdik olacaksın. Herkesle iyi ol diyemem ama kimseyle sakın ama sakın yok yere kötü olma” derdi.
çünkü onun için önemli olan insanlığın öznesine hiçbir zaman yanlış yapmamaktı.
Bugün arkasında güzel anılar bırakan bu adam,  gördük ki giderken de güzel anılarla anılıyor. Bu yaşam denizinde geriye baktığımız da değerli olanda bu değil mi?
Hepimiz için "Kaçınılmaz gerçek" bu…
Zaten zamanı durdurmayı kim başarmış ki…
Bazen böylesine illetli bir dünya da ölüm bir kurtuluş…
Fakat Oğuz Türkmen’e ölüm dahi yakıştı…
Hakkını helal et patron…
Mekanın cennet olsun…