Harp sırasında eşim New Mexico'da ki Mojave çölüne gönderilmişti. O, çölde tatbikata katılırken yanında olabilmek için ben de çölün yolunu tuttum.
Kendimi cehennemin kucağına atmıştım. Ortalık kaynıyordu. Küçük bir kulübede oturuyordum. Ve yanında olmak için tehlikeye atılarak geldiğim eşimi unutmuş, can derdine düşmüştüm.
Etrafımdaki Meksikalılar ve yerliler tek kelime ingilizce bilmediğinden kimseyle konuşamıyordum. Sıcak rüzgar bir taraftan bedenimi kavuruyor, bir taraftan yediğim yemeği de, ağzımı burnumu da kumla dolduruyordu.
Canıma yetmişti, kağıda kaleme sarılıp babama bir mektup yazdım.
"Gelin beni buradan alın" dedim. "Burada yaşamaktansa cezaevinde yaşamayı tercih ederim."
Babamı beklerken yanıtı geldi. Yalnızca iki satır yazmıştı:
 " İki adam hapishanenin penceresinden baktı. Biri çamuru gördü, diğeri yıldızları."
Bu iki satırı okuyunca utancımdan kıpkırmızı kesildim. Ben hep çamuru görmüştüm. Halbuki yıldızlar da vardı.
Derhal yerlilerle dost oldum. Kilimlerine, çanak ve  çömleklerine olan hayranlığımı belirttim.  Turistlere para ile vermeye yanaşmadıkları değerli eşyalarından bana armağanlar verdiler.
         Kaktüsleri, vukka ve erguvan ağaçlarını inceledim. Kır köpeklerini tanıdım. çölde gurubunu seyrettim. çöl, yüzlerce yıl önce deniz dibi olduğundan kumun içinde deniz hayvanlarının kabuklarını aradım.
Ne değişmişti de dün nefret ettiğim çöle bugün bağlanmıştım.
çöl mü değişmişti? Hayır. O yine kavuruyordu.
Yerliler mi değişmişti? Hayır. Onlar, Yine İngilizce bilmiyorlardı.
Yanlızca ben değişmiştim.
PENCEREDEN KAFAMI UZATMIŞ VE YILDIZLARI GöRMüŞTüM...
Thelma Thompson