Günlerden bir gün, köylerdenbirinde, adamınbirinin eşeği, kuyunun birinedüşmüş. Niye düşer, nasıldüşersormayın.Eşek bu. Düşmüş işte. Belkikör bir kuyuydu, ağzı tahtaylakapatılmıştı, belki üzerine detoprak dökülmüştü. Zamanlatahta çürüdü, zayıfladı, ot yemekisteyen eşeğin ağırlığınıçekemedi ve güm!...Hayvancık saatlerce acıiçinde kıvrandı, bağırmışkendi kendine, kendi dilinde.Sesini duyan sahibi gelipbakmış ki vaziyet kötü. Zavallıeşeği kuyunun dibinde melülmahzun bakınıyormuş. üstelikyaralanmış.Karşılaştığı bu durumdakendini eşeği kadar zavallıhisseden adamcağızköylüleriyardama çağırmış.Ne yapsak,ne etsek, nasılçıkarsak sorularıhavada kalmış.Sonundakarar verilmiş,kurtarmak çokgüç hem de onca uğraşıyadeğmezmiş. Tek çare, kuyuyutoprakla örtmek.Ellerine aldıkları küreklerlebaşlamışlar etraftankuyunun içine toprak atmaya..Zavallı hayvan, üzerine gelentoprakları, her seferindesilkinerek dibe döke dökeayaklarının altına aldığıtoprak sayesinde her anbiraz daha yükseliyormuş.Ve sonunda yukarıya kadarçıkmış. Köylüler ağzı açıkbakakalmış.Hayat, bazen bizim deüzerimize abanır.Toz topraklaörtmeye çalışanlar çabalayanlarçok olur.Bunlarla baş etmenin tekyolu, yakınıp sızlanmak değil,düşünüp silkinmek ve kurtulmak,aydınlığa adım atmaktır.