Kırlangıcın biri, bir adama aşık olmuş. Penceresinin önüne konmuş, bütün cesaretini toplamış, tüylerini kabartmış, güzel durduğuna ikna olduktan sonra... Küçük sevimli gagasıyla cama vurmuş. Tık...tık...tık...

Adam cama bakmış. Ama içeride kendi işleriyle uğraşıyormuş. Bir meşgulmüş, bir meşgulmüş! Kimmiş onu işinden alıkoyan? Minik bir kırlangıç! Heyecanlı kırlangıç, telaşını bastırmaya çalışarak, deriiin bir nefes almış şirin gagasını açmış, sözcükler dökülmeye başlamış: --Hey adam! Ben seni seviyorum. Nedenini, niçinini sorma. Uzun zamandır seni izliyorum. Bugün cesaret buldum konuşmaya. Lütfen pencereyi aç ve beni içeri al. Birlikte yaşalayım. Adam birden parlamış.

Yok daha neler? --Durduk yerde sen de nereden çıktın şimdi? Olmaz alamam! demiş. Gerekçeside sersemceymiş: --Sen kuşsun! Hiç kuş insana aşık olurmu? Kırlangıç mahçup olmuş. Başını önüne eğmiş. Ama pes etmemiş, bir süre sonra tekrar pencereye gelmiş, gülümseyerek bir kez daha şansını denemiş: --Adam, adam! Hadi aç artık şu pencereni. Al beni içeri! Ben sana dost olurum. Hiç canını sıkmam. Adam kararlı, adam ısrarlı: --Yok, yok ben seni içeri alamam demiş. Biraz da kabamıymış neymiş, lafı kısa kesmiş: --İşim gücüm var, git başımdan!

Aradan zaman geçmiş. Adam, önce düşünmüş, sonra kendi kendine itiraf etmiş: --Hay benim akılsız başım demiş. - -Ne kadar aptallık ettim! Beklenmedik bir anda karşıma çıkan bir dostluk fırsatını teptim. Niye onun teklifini kabul etmedim ki? Şimdi böyle kös kös oturacağıma, keyifli vakit geçirirdik birlikte. Pişman olmuş olmasına ama iş işten geçmiş.

Yine de kendi kendini rahatlatmayı ihmal etmemiş: --Sıcaklar başlayınca, kırlangıcım nasıl olsa yine gelir. Ben de onu içeri alır, mutlu bir hayat sürerim." diye düşünmüş.

Yaz boyunca kırlangıcın gelmediğini görünce danışmak ve bilgi almak için bir bilge kişiye gitmiş olanları anlatmış.

Bilge kişi gözlerini adama dikmiş ve demiş ki: "Kırlangıçların ömrü altı aydır..."