Bu ara üzerimizde inanılmaz bir isteksizlik var.

Etrafıma göz gezdiriyorum, benden farksız yanları yok.

Herkes tatsız, tuzsuz.

Yaşama sevincimizin her geçen gün direnç kaybettiği şu günlerde direniyoruz.

Büyük ölçüde “toplum” olarak tükendik.

Hızlı yaşadık, hızlı tükettik.

Heyecan duymamak hepimizi hissizleştirdi, bir süre sonra da köreltti.

Ve sonunda “mutsuz” bireylere dönüştük.

Bana çoğu zaman şu yorumu çok yaparlar:

“Bir insanı dinlemediğin o kadar çok belli oluyor ki…”

Hatta bazen gülüyorlar, fotoğrafımı çekenler oluyor.

“Şartelleri kapatıyorum” diyorum o esnada…

Çünkü bir bilseler aynı anda neleri düşünüyorum.

Oradayım ama aynı anda farklı mekanlarda dolaşıyorum bir nevi…

Düşünceler geziyor.

Yapacaklarım, yaptıklarım, yapamadıklarım öylesine hücum ediyor ki…

Düşüncelerimle savaşıyorum desem abartmış olmam.

Herkes benim gibi aslında.

Sonrasında da yorgun düşüyoruz.

Tükeniyoruz.

Ve sonunda

Pes ediyoruz!

Aynı anda çok yere yetişmeye çalışmak, tükettiği gibi yok da ediyor.

Çok ünlü bir söz vardır, bilir misiniz?

“Özge’nin söylediklerini yap, yaptıklarını yapma!”

O halde size yine bir öneride bulunayım.

An’da kalın ki an yok olmasın!