Her yanı yaralı bir takımın, kendine çeki düzen verdiği Trabzon maçında, galibiyeti kaçırması üzücü oldu.
Taraftar muhteşem, tribünler dolu...
Buna karşılık Eskişehirspor'un mücadele ruhu geri dönmüş. Gördüm ki sahada muhteşem taraftarın aşkına karşılık vermeye çalışan futbolcular var...
Bu Trabzon, yıllar önce gol krallığı uğruna Eskişehirli çocukları ağlatan takım değil mi? Kırmız şimşekli oyuncular en azından geçmişin ve formanın aşkına kazanmasalar da yürekten oynadılar.
Ancak bu maç Eskişehir'in yönetiminden futbolcusuna ve hatta taraftarına kadar kendi kendini sorgulama maçıdır.
Eskişehirspor dün gece ki maçta ne kazandı?
Kimin şampiyon olacağı Eskişehirspor'u ilgilendirmediğine göre...
Avrupa kupası için önemli 2 kayıp puan var. Ancak maç sonunda galip gelmiş gibi sevinmeyi anlayamadım. Büyük camialar formasıyla, armasıyla ve taraftarıyla birilerine köstek olduğu için sevinmemeli. Atatürk stadında belki de geçmişin acısı çıkartıldı...
Ama gerçekler göz ardı edilemez.
Dün Atatürk stadında özellikle ikinci yarıda pozitif futbol oynayan ve pozisyonlara giren bir Eskişehirspor vardı.
Ancak sormadan edemeyeceğim.
3 haftadır nerdeydiniz?
Eskişehirspor'un 4 haftadır galibiyet alamadığını düşününce. Avrupa'ya gitmenin artık hayal olduğunu görürsünüz.
Hakemlerin ve yöneticilerin, puan cetveli üzerinde bu denli etkili olduğu futbol ligi, dünyanın hiçbir ülkesinde yok. Futbol sadece futbol değil ülkemizde. Politika, ticaret ve ihanet! Ve o yüzdendir ki, adalet bazen topuğundan vuruluyor. Bazen kalbinden.
Futbolun ruhu, taraftarın tepkisinde gizli. Baktığınız zaman, bütün takım taraftarları adalet istiyor. Ama sadece kendi takımı için.
Adalet, ya ruhtadır, ya hiçbir yerde. Bütün taraftarlar, elini vicdanına koyup, muhasebe yapsın. İnanın, kimsenin kimseden yok bir farkı. Tek fark, Eskişehirspor tribünlerinde ki birlik beraberlik...
Eskişehirspor'da, yanlışlara övgü korosu susmadıkça... Bu takım gündelik yaşayacak. Ve hayal belasına yenik düşmekten de kurtulamayacak.
Bu sezon olduğu gibi...