Bir prens atıyla gezerken, tarlasında neşe ve gayretle çalıştığı her halinden belli olan bir köylüye rast geldi ve onunla sohbet etmek için yanma yaklaştı.

Prens atından inerek köylüye iyi günler diledi, köylü de prensi kibarca selamladı.

Birkaç sorudan sonra prens, tarlanın köylünün kendisine ait ol­madığını, köylünün az bir gündelikle çalıştığını öğrendi.

Kendisini bildi bileli çok para harcamaya alışmış prens, adam­cağızın bu kadar parayla nasıl geçinebildiğine, üstelik nasıl bu kadar neşeli ve gayretli olabildiğini hayret etmişti. Yamalı ce-ketinin cebin­den çıkardığı mendiliyle alnındaki terleri silen köylü, prense gülümse­yerek şöyle cevap verdi:

"Sevgili prensim, ben bu paranın bile üçte biriyle geçinmek zo­rundayım. Kazandığım üçte biriyle geçinmek zorundayım. Kazandığı­mın üçte birini borçlanma veriyorum, artan üçte biriyle de yatırım ya­pıyorum."

Bunları duyan prensin kafası iyice karıştı. Aman neşeli köylü­nün söyleyecekleri henüz bitmemişti. Prensin bu işe daha da şaşırdığı­nı fark eden köylü, sözlerine şöyle devam etti:

"Paramın üçte birini, çocukluğumda bana gözleri gibi bakmış, ellerinden geldiği kadarıyla bir dediğimi iki etmemiş ihtiyar annem ve babam için harcıyorum Anne- baba hakkı ö-denmez ama, bu şekilde bi­raz olsun onlara borcumu ödemiş oluyorum. üçte biriyle de çocukları­mın ihtiyaçlarını karşıhyo-rum. İşte yatırımım da bu. Kalanıyla da ken­dim ve eşim idare ediyoruz işte..."

Prens bu cevabı çok beğendi, ancak köylüye bir sürü ödül ver­dikten sonra oradan uzaklaştı.