Vietnam'da savaştıktan sonra sonunda evine dönmekte olan bir asker hakkında bir hikaye anlatılır. 

Asker; San Francisco'dan ailesini arar: 
- Anne, baba! Eve dönüyorum; ama sizden birşey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.
- Memnuniyetle oğlum, onunla tanışmak isteriz.
- Fakat bilmeniz gereken birşey var, o savaşta ağır yaralandı. Bir mayına bastı, bir kolunu ve bir bacağını kaybetti, onun gideeceği hiçbir yeri yok. Bu yüzden gelip bizimle kalmasını istiyorum.
- Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki elbirliğiyle onun bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.
- Hayır. Anne, baba. Lütfen, onun bizimle yaşamasını istiyorum.
- Oğlum sen bizden ne istediğini biliyor musun? Onun gibi özürlü bir insan bize yük olur. Bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi birşeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin. Kendi başının çaresine bakacaktır.
Oğul telefonu kapatır ve ailesi birkaç gün sonra, polisden telefon gelinceye kadar haber alamaz ondan. Oğulları yüksek bir binadan düşmüş ve ölmüştür. Hemen olay yerine giderler ve intihar olduğunu anlarlar; bu bir kaza değildir.
üzüntülü anne, baba evlatlarını tanırlar.
Ama bu sırada bilmedikleri bir şeyi daha öğrenip dehşete düşerler. Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardır...