Eskişehirspor için Antep maçında seçenek tekti.
"Kazanmak!"
Ama kazanmayı gerektiren gerçekler sahaya yansıtılamadı.
Ve 8'inci iç saha maçında 17 kayıp puan.
Bu takımın eksikliği sadece kalite değil.
Bazı adamların kimyası bozulmuş.
Takımın bir tarafı kendini toparlarken, diğer yanı yamuluyor.
***
Aslında yapmak istedikleriyle, yapmak zorunda oldukları arasında sıkışmış bir Eskişehirspor izledik.
Futbol olarak ortaya konan farklı bir şey yok.
Yenilen goller, bu sezon bir Eskişehirspor klasiği zaten.
Ancak, bir takım maça istekli bir başlangıç yapıyor ve rakip alanda gözdağı veriyorken, savunmasıyla rakibin her bindirmesinde yapraklarını döken ağaçlara dönüşüyorsa.
Ve ilerleyen dakikalarda; bütünlük ortadan kalkıyor, savunma ve orta alanda izleyici rolüne soyunan adamlar dikkat çekiyorsa.
O takımın ruh halini de sorgulamak gerekir.
Bazen sadece istemek yetmez.
İstediğiniz kadar da zorlayın, futbolda azmi zeka ile birleştirmezseniz. Bir hiçsiniz!
***
Eskişehirspor'un yediği ilk golün öncesinde, sadece Boffin'in çırpınışları, savunmanın felaket halinin belgesidir.
Rakibin kaçırdıkları ve Boffin'in kurtardıklarına girmiyorum bile...
Sadece kalecileri baz alırsak farklı kaybedebilirdik de.
En büyük gerçek; kendi gerçekleriyle zamanında yüzleşmeyenler, böyle yenilgilerle sözleşir.
***
Maça diğer tarafından bakarsak, aslında kulübelerin müdahaleleri de sonuca yansıdı.
Tamam! Samet Aybaba'nın imkanları kısıtlıydı.
Ancak Engin Bekdemir'in yerine Ben Khalifa'nın sahaya sürülmesinin, kazanmak duygusuyla ne kadar ilgisi olduğunu, Aybaba cevaplasın.
Büyük teknik adamlar gerektiğinde diziliş anlamında risk almasını da bilecek.
En azından 10 kişi kalan rakip karşısında...
Mutlu Topçu öyle zamanlamalı müdahaleler yaptı ki, bu ligin belki de en zayıf kadrosunun defoları bile ortaya çıkmadı.
***
Sonuç olarak... Her daim yeniliriz korkusuyla maça çıkan bir takımın, kazanması çok zor oluyor.
Maçın başında da eğildik, sonunda da...
Tükeniyoruz... Ve Çaresiziz...
Bu yüzden son sözüm " Bu takımı bu hale getirenler utansın"