Bir savaşla değil, kanla yazılmış bir destan Çanakkale...
250 bin ana kuzusu, 250 bin yürek sızısı vatanı, namusu, bayrağı uğruna gözlerini bile kırpmadılar ölüm için...
Kahramanca savaştılar ve namerdin ayağını sokmadılar vatana...
O nasıl bir ruhtu, tarifi yok.
Şimdilerde çok ihtiyacını duyduğumuz o ruhu bakın bir yabacı asker nasıl anlatıyor.
İşte Atatürk'ün tarifini yaptığı damarlarımızdaki asil kan;
General Tashend;
"Bayraklar dalgalanıyor, borular öttürülüyor ve dalgalar halinde üzerimize geliyorlardı. Ben makinalı tüfeği sabitleştirdim ve oturduğum yerde namluyu öne ve arkaya çevirerek ateş ediyordum. Nişan almıyordum ama ıskalamak olanaksızdı. İki yüz metre bile yoktu aramızda. Çok kalabalıklar ve arazinin kayalık olması nedeniyle yayılamıyorlardı. Bir açıklıktan geliyorlardı üzerimize.
Biz bu uçtaydık ve onlar da öteki uçtan geliyorlardı. Ben ateş ediyordum, iki numaram mermi şeridini tutuyor ve kutudan yeni şeritler çıkartıyordu. Diğerleri tüfekleriyle ateş ediyorlardı. Ateşin etkisini göremiyorduk, sanki büyük bir nesneye ateş eder gibiydik. Tek tek insanlar yoktu karşınızda. Her şey birden sona erdi ve birden önümüzde kimse kalmadı..."