Huyumuzdur, depremi hep olduktan sonra hatırlarız.

Bir hafta konuşur, bu işin bilimiyle uğraşanları dinler;

“Deprem değil yapılar öldürür, tedbir alınmalı” diyerekte konuyu kapatırız.

+++

Sonrası malum…

Deprem aklımızdan çıkıp gidiverir.

Ne tedbirler için çalışma yapılır, ne de tek bir somut adım atılır.

Sonra yeniden bilindik sığ tartışmalara döneriz.

Siyasete yani…

+++

Bakın İzmir depreminin üzerinden çok geçmedi.

Başta söylediğimiz senaryolar tamamen hayata geçti.

Deprem konusunu birkez daha çabucak unuttuk gitti.

Şimdi hayatımızda yeniden polemikler var.

Siyasetin taraflarının çekişmeleri, didişmeleri gündemde yer tutuyor.

Depremin adını bir kez bile anan kalmadı.

+++

Gerçekten şu hale üzülmemek elde değil.

Oysa deprem, bu ülkede her zaman gündemin ilk konusu olmalı.

Ama olmuyor…

Oldurmuyorlar belki de…

Bilemiyoruz.

Biz sadece unutuyoruz, unutturuluyoruz.

************

NE OLACAK ESNAFIN HALİ?

Pandemi nedeniyle çok gezemiyoruz.

Dostlarımızla irtibamızı daha çok elektronik iletişim kanallarıyla kuruyoruz.

Zorunlu ihtiyaçlar için çıktığımızda ise, moralimiz sahiden çok bozuluyor.

özelllikle kent caddelerindeki hali görünce içimiz yanıyor.

++

Nasıl yanmasın ki?

Kentin en cazibeli bölgelerinde bile neredeyse açık işyeri kalmamış.

Halen ayakta duranların vitrininde de “devren satılık” ilanları var.

Şehrin yarım asırlık işletmeleri bile dükkanlarına kilit vurur oldu.

Kısacası, işler hiç iyi gitmiyor.

+++

Pandeminin ilk günlerinde esnafın ayakta kalması için krediler verildi.

“İşler açılacak” diye bekleyen esnafın bu beklentisi de hayata geçmedi.

Salgın ikinci dalgasının pikine geçtiği için, vatandaş daha çok çekti elini ayağı çarşıdan.

Ve şimdi esnafta kaderi ile baş başa kaldı.

Bir tarafta, ödenmesi gereken kredilerin taksitleri…

Diğer taratfan yeni gelen vergiler, ötelenen diğer borçlar…

Kiralar, faturalar vs…

+++

Bu tabloya yorum yapılamaz.

çünkü herşey ayan beyan ortada.

ülkemiz ise, baştaki yazıda belirttiğim gibi içi boş polemiklerin peşine takılmış gidiyor.

Tıpkı deprem gibi asıl gündemi kaçıyoruz.

Yaşatılması gereken esnafı, göz göre göre ölüme terk ediyoruz.