Bir zamanlar, bir alimin yanında gençler kitap okuyor, ilim tahsil ediyorlardı. Bir gün gençlerden birisi alimin yanına geldi ve "Efendim, ilim tahsilime artık devam edemeyeceğim" dedi.
"Küçücük bir evde, kardeşlerimle ve annem babamla birlikte yaşıyorum. İlim öğrenmek için yoğunlaşmak ve dikkatini toplamak gerekiyor, ama benim şartlarım buna hiç de uygun değil."

Alim , önce hiçbir şey demedi; sonra eliyle gökyüzündeki güneşi işaret ederek eliyle yüzünü kapatmasını istedi. Genç talebe, denileni yaptı ve eliyle yüzünü örttü. Alim, daha sonra şöyle dedi:
"Ellerin küçük; ama kocaman güneşin enerjisini, ışığını ve haşmetini örtmeye yetiyor da artıyor. Aynen bunun gibi, hayatında karşılaştığın ufak tefek sorunlarda seni manevi yolculuğunda ilerlemekten alıkoyuyor.
Nasıl elin , güneş ışığının sana ulaşmasını engelliyorsa, yeterli azmi göstermeyişin de içindeki ışığın parlamasını engelliyor. O halde gayretsizliğinin ve çaresizliğin için başkalarını suçlama ve bahaneler arama."