Yoksa hayatı sonsuz, fırsatları sayısız sanıp, kendimizi hep ilerde bir gün karşılaşacağımızı sandığımız bir başkasına, bir yenisine ertelerken hayat yanımızdan geçip gidiyor mu?
Karşımıza erken çıkmış insanları yolun dışına sürerken; bir gün geri dönüp onu deliler gibi arayacağımızı hiç hesaba katıyor mu?

Hayat her zaman cömert davranmaz bize.
Tersine çoğu kez zalimdir, her zaman aynı fırsatları sunmaz.
Toyluk zamanlarını ödetir. Hoyratça kullandığımız arkadaşlıkların, eskitmeden yıpratmadığımız dostlukların, savurganca harcadığımız aşkların hazin hatırasıyla yapayalnız kalırız bir gün...

Bir akşamüstü yanımızda kimse olmaz, ya da olanlar olması gerekenler değildir.