Bir kadın ölüm döşeğinde yatıyormuş. üzerinde kırmızı bir elbise. Son olarak kızını görmek istemiş. Kızını yanına çağırtmış ve anlatmaya başlamış.
“Kızım sana anlatacaklarımı iyi dinle ve benim düştüğüm hataya düşme. Ben bugüne kadar hep sizler için yaşadım, kendim için hiç bir şey istemedim. Sen asla bu hataya düşme; önce kendini düşünmelisin.
Ağabeylerin evlendi, şimdi eşlerine üzülüyorum; çünkü ağabeylerini de baban gibi yetiştirdim. Her istedikleri ayaklarına gelsin istiyorlar ve yengenler de benim gibi artık.
Kızım asıl ben dün öldüm. Baban başucuma geldi ve ‘Ben sensiz ne yaparım, bana kim bakar?’ dedi; ama paylaştıklarımızı, sevgimizi söylemedi. Demek ki beni sadece baktığım için sevmiş. Evet kızım, ben dün öldüm”Kız sormuş: “Anne bu elbise yeni mi? Hiç görmemiştim.”

Kadın, “Hayır kızım, bunu seneler önce aldım. Fakat baban, ‘Sen genç misin, nasıl giyeceksin bunu?’ deyip, bütün hevesimi söndürmüştü ve baban her zaman bunu yapardı. Ben de sandığa kaldırmıştım.

Bak kızım! Sen sen ol; kimse için yaşama hayatını, kendin için yaşa. Ben bugüne kadar hiç yaşamadım, ama son kez kendim için bir şey yapmak istedim ve bu elbiseyi giydim. Belki yakışmadı, belki çok çirkin oldum; ama kendim istedim kızım ve giydim.”
Kadın bu sözleri söyledikten sonra ölür.