İkinci yarının başından bu yana bizim bu takımda gördüğümüz en büyük özellik neydi?
Yenilmeye itiraz eden takım duruşu...
Peki; Bursa maçında karşılaştığımız manzara neyin nesiydi?
Kabuğuna çekilmiş, birbirinden kopuk ve kaderini bekleyen futbolcu ordusu.
Tam da en kritik maçta yapılacak şey miydi bu?
***
Teknik direktör Samet Aybaba'nın oluşturduğu her takıma saygımız var ama Çaykur Rize, Kasımpaşa ve son olarak bu maçta ki tercihleri oyunun gidişatını belirleyen en önemli nüanslar oldu.
Orta alandaki çöküntü, yenilginin tek sebebiydi.
Bursa'nın kaliteli olduğu bu bölgede bir türlü oyun olarak karşılık veremedik.
***
Hadzic sahada yok, maçın sonunda nelerin kaybedileceğini bile hissedemeyecek kadar duyarsız. "Kasımpaşa maçında ki Okriashvili bu muydu?" diye sorduk kendi kendimize.
Engin Bekdemir hayalet operasında.
Onları seyretmek, belki de giden umutlarının bedeli.
Biraz Kamil Ahmet biraz da Anıl vardı. Gerisi yalandı.
***
Yenilen gol içler acısı.
Kademesiz savunmada rakibe müdahale bile yok.
Savunma ve orta alanda geri dönüşlerde acelesi olmayan takım duruşu var.
Eskişehirspor karşı alanda baskıyı kurmaya kalksa bile kale önünde son noktayı koyacak adam yok. Hafta içi aklı yaptığı röportajlarda kalan Meye diğer yarısını arayan "yarım!"
Pozisyonlarla arası açık.
***
İkinci yarıda Samet Aybaba'nın hamleleri hataları onarmaya yönelikti ama yine tercihler sonuca etki etmedi. Aslında Bursaspor, Eskişehirspor'u kendi silahıyla vurdu.
Onlar takım oyununun ve yürekten mücadelenin karşılığı olarak, kazanmayı iliklerine kadar hak ettiler.
Kaleci Harun'un yalnızca bir frikik pozisyonunda zorlanması maçın genel özetiydi.
***
Sonuç olarak, Eskişehirspor'un büyük fırsat teptiği bir maçtı.
Belki lig kalma umutlarına büyük darbeydi.
Bursa yenilgisini düştük diye algılayanlar var.
Ancak sezon başından bu yana alınan her yenilgide, kaşındıkça kanayan bu yarayı onarmaya zaman yok.
Kayıplarla harcanacak zaman da yok.
Çünkü önümüzde daha 11 hayati final maçı var.
Oynanmamış maçların kazananı yoktur.
Eskişehirspor taraftarının maç sonunda dediği gibi "Dik Durup Eğilmeyeceğiz"
Ve sonuna kadar mücadele edeceğiz. Sahada ki futbolcu topluluğu; maç sonu kendilerini gözyaşlarıyla bağrına basan taraftarı için bundan sonra sadece futbol oynamayacaklarını ve savaşmaları gerektiğini anlamıştır.
Çünkü bazen sevinçte, bazen de kederde akan o gözyaşları bu şehrin takımıma olan aşkıdır.
Bu yüzden Eskişehir'de sahada mücadele etmekte aşkı gerektirir. Bu öyle bir aşktır ki; kötü sonu gözü alarak inadına dik duruşu simgeler.
Dünkü maçta ki gibi her teslimiyeti reddeder...