Günümüz ilişkilerinde kırgınlık artık neredeyse sıradan bir duygu haline geldi. İnsanlar birbirine saygı duymayı, değer vermeyi, hatta basit bir “nasılsın?” demeyi bile unutur oldu. Kimse kimsenin gerçekten nasıl olduğu ile ilgilenmiyor. Bir menfaat uğruna dostluklar bozuluyor, sevgiler pazarlık konusu yapılıyor. Kimi zaman küçük bir çıkar uğruna bile insanlar birbirini satabiliyor ne yazıkki.
Oysa kırgınlık öyle sessiz bir duygudur ki, bağırmaz, anlatmaz, sadece içten içe yakar insanı. Susar insan... Değersizlik hissi de işte tam burada başlar. Birinin gözünde önemini yitirdiğini fark ettiğin anda, artık o ilişkinin rengi solmuştur bir kere ve hiç bir şey bir daha asla eskisi gibi olmaz.
Birlikte olduğun, sevdiğini söylediğin insan yanındayken başka şeylerle ilgilenmek, onun varlığını görmezden gelmektir. Bu sadece saygısızlık değil, aynı zamanda duygusal bir yalnızlıktır da o kişi için. Karşındaki kişi oradadır, tam karşında ama sen yokmuşsun gibi davranılır sanki. İşte bu, sevgiden çok uzak bir noktadır ve günden güne tüketir bir şeyleri aranızda.
Pintilik, bencillik, ilgisizlik, kabalık, sadece kendini düşünmek... Bunlar artık çağımızın görünmez virüsleri... İnsanlar paylaşmayı unuttu, fedakârlık yapmayı gereksiz buluyor. Herkesin hayali var ama o hayallerin içinde çoğu zaman sadece kendisi var, sevdiğini söylediği, canım dediği sen yoksun bile...
Sevdiği insanı ortada bırakmak, kendi çıkarlarını sevgisinden üstün tutmak, biriyle olduğun halde onu sanki sır saklar gibi herkesten gizlemek, “ben” kelimesini “biz'in" önüne koymak, işte bu yüzden artık birçok ilişki kısa ömürlü oldu. Hatasını anlamak ve özür dilemek pek çok kişinin işine de gelmiyor ne yazıkki günümüzde. Çünkü emek vermek, özverili olmak, birinin kalbini onarmak zahmetli geliyor. Böylece kırgınlıklar daha da büyüyor, insanlar birbirine uzaklaşıyor. Araya mesafeler ve soğukluk giriyor. Sevgiler değersizleşiyor, uzun soluklu ilişkilerin yerini günübirlik ilişkiler alıyor. Duygular, hisler anlamını yitirdi, sanki sadece sıradan birer kelimeden ibaretler. Belki de asıl sorun, artık kimsenin insan kalmak için çaba göstermemesi, kimbilir...
Ahir zamandayız... Ortalıkta az insan ama çok fazla insan taklidi yapan kişi var. Güvendiklerinize ve sevdiklerinize dikkat edin. Kapınız gibi, kalbinizi de herkese açmayın. Yoksa üzülen siz olursunuz. Zaman insan olanların değil, insanı çok iyi oynayanların zamanı...
