Bir zamanlar, küçük bir kız çocuğu kırlarda koşarken, zavallı bir kelebeğin bir dikene takıldığı için uçamadığını gördü. Yanına yaklaşıp kelebeğe zarar vermeden minicik hayvanı kurtardı. Hemen kanatlarını çırpıp uçmaya başlayan kelebek, biraz sonra bir melek olarak kızın yanına döndü ve:

"Sen bana büyük bir iyilik yaptın, şimdi de ben sana bir iyilik yapmak istiyorum" dedi. "Bu hayatta en çok neyi istiyorsan söyle, sana onu vereyim."
Küçük kız bir an düşündükten sonra, isteğini açıkladı: "Ben, mutlu olmak istiyorum." dedi. "Bana mutluluğun sırrını öğretebilir misin?" Melek, küçük kıza yaklaştı ve kulağına bir şeyler fısıldadı. Sonra bir anda gözden kayboldu.
Küçük kız, o günden sonra mutlu bir yaşam sürdü. Aradan yıllar geçti, büyüdü. Ama mutluluğundan hiçbir şey eksilmedi. öylesine mutluydu ki, çevresindeki herkes onu "Dünyanın en mutlu insanı" olarak görüyordu. Herkes ona mutluluğunun sırrını soruyordu. O ise bu ısrarlı soruları, yüzünde meleksi bir gülümsemeyle:
"Ben yalnızca meleğimin sözünü dinledim." diyerek cevaplıyor, ama meleğinin kendisine ne dediğini söylemek istemiyordu.
Yıllar birbirini izledi. Ve genç kız önce olgun, sonra yaşlı bir kadın oldu. Onun yüzüne, dünyalar tatlısı bir ninenin siması yerleştikçe, komşuları ve dostlarının endişeleri arttı: "Ya sırrını bize söylemeden ölürse, ya mutluluğun sırrı biz onu öğrenemeden onunla birlikte mezara giderse? Bir şeyler yapmalıyız ve bu sırrını ondan öğrenmeliyiz."
Komşuları bir gün toplu olarak onu ziyaret ettiler ve bir ricada bulundular: "Mutluluğunun sırrını sorduğumuzda bize hep meleğinin sözünü dinlediğini söyledin." dediler. "Peki meleğin sana ne demişti? Sakıncası yoksa, onun sana söylediklerini bize söyler misin?"
Nur yüzlü nine "Peki!" deyip anlatmaya başladı:
"Meleğim bana çevremdeki insanları, fakir-zengin, güçlü-güçsüz, sevimli-çirkin, kim olurlarsa olsunlar, şefkate muhtaç kişiler olarak görmemi ve onlara öyle davranmamı söylemişti. Bütün hayatım boyunca, onun bu sözünü hiç unutmadım ve öyle yaşadım."