Yaşl? adam?n ad? Sartebus, çocuğun ad? ise Kim'di..
Kim yaln?z yaşayan, yiyecek ve baş?n? örtecek bir çat?dan çok, bir nedene cevap arayan, köyden köye dolaşan bir yetimdi.
"Neden" diye merak ederdi;
"Neden herşey bu kadar zor?
Biz kendimiz mi zorlaşt?r?yoruz, yoksa mücadele etmemiz gerektiği için mi zor?.."
Bunlar Kim kadar genç bir çocuk için bilgece düşüncelerdi..
Birgün ayn? yolda seyahat eden yaşl? bir adamla tan?şt?.
Yaşl? adam oldukça ağ?r görünen, üzeri örtülü, büyük bir sepet taş?yordu.
Yol kenar?nda mola verdiklerinde, yaşl? adam yorgun bir halde sepetini yere koydu.
Kim'e sanki "Yaş l? adam var?n? yoğunu bu sepette taş?yormuş" gibi geldi.
"Sepetin içinde onu bu kadar ağ?r yapan ne var?" diye sordu Kim,
Sartebus'a..
"Onu senin için taş?mak beni mutlu edecektir .
Ne de olsa sana göre daha genç ve güçlüyüm!"
"O senin, benim yerime taş?yabileceğin bir şey değil" diye yan?tlad? yaşl? adam.
"Bu kendi baş?ma taş?mam gereken bir şey .." Ve ekledi..
"Bir gün, sen de kendi yolunda yürüyeceksin ve benimki kadar ağ?r bir sepet taş?yacaks?n.."
Günlerce ve kilometrelerce birlikte yürüdüler ve Kim, Sartebus'a
"İnsanlar?n neden bunca ağ?rl?k taş?yarak kendilerine eziyet ettiklerini" durmadan sordu.
Ama ne yan?t alabildi, ne de yaşl? adam?n taş?d?ğ? sepetin içindeki ağ?r yükün ne olduğunu..
Sonunda bir gün Sartebus, art?k daha fazla yürüyemeyeceğini söyledi ve son kez dinlenmek için uzand?..
"Gel bakal?m Kim" dedi.."Sepetin s?rr?n? öğren..
Bak bakal?m neden insanlar kendi kendilerine eziyet ediyorlar.."
"Bu sepette" dedi Sartebus,
"Kendim hakk?nda inand?ğ?m ama gerçek olmayan şeyler var.
Onlar yolculuğum boyunca ağ?rl?k yapan taşlard?."
Derin bir nefes ald?..
"Şüphelerimin çak?l taş?, tereddütlerimin kum taneleri, yan?lg?lar?m yol
boyunca toplad?ğ?m kilometre taşlar? oldular, bu sand?ğ? durmadan dolduran
ve gittikçe ağ?rlaşt?ran..
Onlar? hep s?rt?mda taş?d?m...
Bunlar olmasa çok daha ilerlere gidebilirdim. Hayalimde canland?rd?ğ?m insan olabilirdim.
Ama bu ağ?rl?k h?z?m? kesti benim..
Yolun sonunda, işte gördüğüm gibi bu ağ?rl?k yükümle başbaşay?m... Hayallerime ulaşamadan...
"Ve sepeti kendisine bağlayan ipleri bile çözemeden, yaşl? adam gözlerini kapad?, son uykusuna dald?...
Kim, sepeti Sartebus'un s?rt?ndan çözdü ve içini merakla açt?.
Sepetin içi boştu!..
Ve o anda sorular?n?n yan?t?n? anlar gibi oldu:
Çoğumuz, Sartebus gibi, s?rt?m?zdaki bir sepette korkular?m?z? ve kendi çizdiğimiz s?n?rlar?m?z? taş?yarak yaşad?ğ?m?z için, gerçekleştiremediğimiz hayallerimizle birlikte gömülürüz...