Bir koltuğa sahip olup da, o koltuğu yeri geldiğinde bırakabilenlerin sayısı çok azdır.
Zira...
Bir koltuğa sahip olan, o koltuğun ömrü boyunca kendisine ait ve layık olduğunu sanır.
Bu yüzden koltuktan bir türlü inmek istemez.
Dahası...
O koltuğun gereğini, ancak kendisinin yapabileceği gibi bir düşünceye sahiptir.
Bu yüzden siyaset yapanlar, gerektiği zaman çekip gitmedikleri ve köşelerine çekilmedikleri için eleştirilir.
Eleştiri de aslına bakarsanız son derece haklıdır.
Çünkü koltuğu bırakmamak için elden gelen her şey yapılır.
Yaş ne kadar ilerlemiş olursa olsun...
İnsanların içinde ki o koltuk hırsı bir türlü bitmediği gibi, her geçen gün artar.
Anlayacağınız...
Siyasetçilerin en büyük hastalığı, siyaseti yerinde bırakmayı bilmemesidir.
Ancak...
Madalyonun bir de ters tarafı var.
Bir siyasetçi bir koltuğa nadiren tepeden inme oturtulur.
Çoğunlukla bir koltuğa oturabilmenin bedeli oldukça ağırdır.
Zaman ve para harcayacaksınız. Birçok fedakârlıklar yapacaksınız. Kapı kapı dolaşıp, çile çekeceksiniz. Değim yerinde ise, ananızdan emdiğiniz süt burnunuzdan gelecek.
Tüm bunların ardından bir de şansınız yaver gitmişse, koltuğa sahip olacaksınız.
Bunca çekilen eziyet sonrasında da...
Koltuğu bırakmak istememek ve bırakmamak için her şeyi yapmak...
Biraz mazur görülmeli galiba