Anne rahmine düşen ikiz kardeşler önceleri herşeyden habersizdi. Haftalar birbirini izledikçe onlar da geliştiler. Elleri, ayakları, iç organları oluşmaya başladı. Bu arada çevrelerinde olup biteni de fark emeye başlamışlar. Bulundukları rahat, güvenli yeri tanıdıkça mutlulukları artmış. Birbirlerine hep aynı şeyi söylüyorlarmış:
"Anne rahmine düşmemiz, burada yaşamamız ne harika değil mi? Yaşam ne güzel şey be kardeşim!"
Büyüdükçe, içinde yaşadıkları dünyayı keşfekoyuldular. Öyle ya,yaşamın kaynağı neydi? İşte bunu araştırırken, karşılarına anneleriyle onları birbirine bağlayan kordon çıktı. Bu kordon sayesinde, hiçbir zahmet çekmeden, güven içinde beslenip büyütüldüklerini tesbit etmişler.
"Annemizin şefkati ne denli büyük! Bize bu kordonla gereksinimimiz olan herşeyi gönderiyor."
Artık aylar birbiri ardına geçiyor, ikizler hızla büyüyor, diğer bir deyişle yolun sonuna yaklaşıyorlardı.
İkiz kardeşler bu değişiklikleri şaşkınlıkla gözlemlerken, bir gün gelip bu güzelim dünyayı terk edeceklerinin işaretlerini almaya başladılar. Dokuzuncu aya yaklaştıklarında, bu işaretleri daha güçlü hissetmeye başladılar.
Durumdan telaşlana ikizlerden biri diğerine sordu:"Neler oluyor? Tüm bunların anlamı nedir?"
Öteki daha sakin ve aklıbaşındaydı.Üstelik,bulundukları bu dünya çoğuzaman ona yetmiyor; duyguları daha geniş dünyayı arzuluyordu.
İkiz kardeş yanıt olarak "Tüm bunlar,bu dünyada daha fazla kalamayacağız anlamına geliyor" dedi ve ekledi: "Buradaki yaşamımızın sonuna yaklaşıyoruz."
"Ama ben gitmek istemiyorum" diye haykırdı kardeşi. "Hep burada kalmak istiyorum."
"Elimizden gelen birşey yok.Hem,belki doğumdan sonrada yaşam vardır."
"Bize yaşam sağlayan kordon kesildikten sonra bu nasılolanaklı olabilirki?" diye yanıtladı öteki.
"Bize yaşam veren kordon kesilirse nasıl yaşamda kalbiliriz, söyler misin bana? Hem bak bizden önce başkaları da buraya gelmiş ve sonra da gitmişler.Hiç birisi geri gelmemiş ki bize doğumdan sonrayaşam olduğunu söylesin. Hayır, bu herşeyin sonuolacak. "Tüm bunları söyledikten sonra ekledi:"Hem,belki de anne diye birşey de yok!"
"Olmak zorunda" diye itiraz etti kardeşi."Buraya başkatürlü nasıl gelmiş olabiliriz, nasıl yaşamda kalbiliriz ki?"
"Sen hiç anneni gördün mü?" diye üsteledi öteki."O belki de yalnızca zihinlerimizde var. Bir annemiz olduğu düşüncesi bizi rahatlattığı için onu belki de biz uydurduk.
"Böylece, anne rahmindeki son günleri derin sorgulamalar ve tartışmalarla geçti. Sonunda doğum anı geldi, çattı. İkizler dünyalarını terkettiklerinde gözlerini başka bir dünyaya açtılar ve sevinçten, avazları çıktığınca ağlamayabaşladılar.Çünkü gördükleri manzara düşlerinin bile ötesindeymiş.