Orta gelirli de “ay başı” kavramı vardı.

Ay başı emekli için umuttu.

Emekli hiçbir zaman rahat koşullarda yaşamadı elbet ama ayın başı geldi mi farklıydı.

Ayın başının gelecek olması iyi hissettirirdi.

Çocuklar babasından, dedesinden bir şey istediğinde “ay başı” gelsin de alırız denilirdi.

Şimdi emekliler çocuklarına, torunlarına söz vermiyor.

Daha doğrusu veremiyor.

Ay başı hiçbir şey fark ettirmiyor.

Emekliden önce ay başı kavramını çaldılar, sonra umudu.

Çünkü ayın başı da sonu da fark etmiyor.

Bütün günler aynı!

Bütün günler de yok!

“Yok yavrum yok” diyor emekli.

Artık net!

Utanılacak, sıkılacak durum da yok üstelik!

Çünkü kimse de yok!

Yoklara öyle alıştırıldı ki, halk yok dünyasında eşit olduğu için “yok’sulluk” görünür değil!

Yoksulluk yoksulların içerisinde kayboldu.

Kendini kamufle etti.

Çok zenginler göze batıyor lakin yoksulluk alışkanlık haline geldi.

Yoksulluk artık salgın hastalık gibi yaygınlaştı.

Ve bu yaygınlaşma yok olmanın yanında yoksulluğu normalleştirdi de…

Emekli yoksul mesela.

Öğrenci yoksul.

Asgari ücretlisi yoksul.

Emekli artık “idare etmiyor!”

İdare etme devri yerini yok devrine bıraktı!

Emekli artık temel ihtiyaçlarını karşılamıyor.

Halkta yok!

10 bin maaşla kim geçinebilir ki?

Krizin faturası “emekliye” çıkarılıyor.

Temmuz ayında emekliye yine zam yok!

Yani emekliler artık zammın geleceği günü dahi umut edemiyor!

Umut etmeyi unutan emekli artık isyandan öfke durumuna geçti.

Gelecek aylar daha da zorlaşacak.

Enflasyon karşısında “yok oluyor” emekli.