Eskişehirspor, kazanması için gerekli tüm şartların oluştuğu bir maçtan rövanş için avantajlı bir skor elde etmenin tesellisiyle çıktı. En azından özellikle takım duruşuyla finali rakibine göre daha çok hak ettiğini gösterdi.

***

Eskişehirspor’un ilk yarıdaki oyun anlayışının öznesinin, gol yememek üzerine kurulu olacağını düşünerek yanıldık. Bunda Giresun’un cesaret veren hali de etkiliydi. Duran top hastalığından yediğimiz gol yine vitrine çıktı. Ama asıl vitrine çıkan günün başarılı ismi Dorukhan’dı. Füzesi Eskişehirspor’u silkeleyerek kendine getirdi. Ardından Ofoedu’nun direkten dönen topu talihsizlik olduğu kadar, ani bindirmelere zaafı olan Giresun gerçeğinin dışa yansımasıydı. Eskişehirspor bunun ikinci sınamasını da, 41. dakikada yaptı. Ve bu kez orta yapan Ofoedu topu Mezenga ile buluşturunca, finale giden yolun ışığı göründü.

Ama ilk yarının son dakikasında yenilen golde savunmanın yine izleyici rolüne soyunması gecenin sonucunu açıklayan en güzel fotoğraftı.

***

İkinci yarıda Giresun’un beklenen baskısı ile başladı. özgürcan’ın golünde yine pozisyon hatası yapan bir savunma duruşu çıktı sahneye. Ama her şeye rağmen yolundan dönmeyen yolcular vardı. Erkan Zengin ile gelen penaltı golü her anlamıyla hayat öpücüğü gibiydi.

***

Dün akşam ilk olarak Boffin’i işaret ettim. İlk yarıda 2 gol yemesine rağmen takımı ayakta tutan isimdi. Erkan Zengin’in hamaratlığına parantez açtım. Dorukhan’ın golden çok dişe diş yanını alkışladım. Ofoedu ve Mezenga’nın işçiliklerine ise tam not attım. Ancak biraz becerikli olsalar şimdiden finalde ki rakibimizi bekliyorduk.

Sonuç olarak, bu maçın rövanşı var ama bu Eskişehirspor, tarihin bu kadar eşiğindeyken, bu yolculuktan geri dönmez.

Gideceği yere kadar..

***

Rövanşa gelince… Bu kadar yakınımızdayken final, Eskişehirspor’un dünkü hücum futboluyla o finalden uzak kalacağını kimse düşünmesin. Onlar varabilecekleri en anlamlı menzile vardı. Ve şartların hiç önemi yok. Bu takım  yediğinden fazlasını atarak da ilerler…

çünkü artık bu zorunluluktur…