Bayram gelmiş neyime derler ya?

Gerçekten öyle.

Her şey pahalı.

Saçma sapan şeyler alıyorsun, kasada ödediğin rakam dudak uçuklatıyor.

Saçma sapandan kastım, ufak tefek şeyler işte.

Valla bu bayram çocuğuna bayramlık alabilene, bayram alışverişini yapabilene gerçekten selam olsun.

Çok zor hayat şartları.

Hele ki bayramlarda daha zor.

Alsan bir türlü, almasan için buruk.

Neyse ki kabalıklar unutturuyor geçim derdini.

Ben bayramı bayram gibi kutlamayı sevenlerdenim.

Öyle tatil de bayram mı geçirilirmiş?

Sabah erkenden kalkacaksın, güzelce giyineceksin, annenin babanın elini öpeceksin, çocuklar harçlık alacak.

Sonra el öpme ziyaretlerine gideceksin.

Gittiğin yerlerde en kötü şekeri kim verdi seçeceksin?

Ya benim onunla ilgili çok kötü bir travmam var, çocukluk anısı…

Her kötü şekeri gördüğümde aklıma amansızca düşer, içimi burkar.

Çocuğuz, mahallede dolaşıyoruz, şeker topluyoruz.

Rastgele gittiğimiz bir evde, böyle sevmediğimiz bir şeker verdi bir amca…

Damak tadımıza uygun değil…

Çocuklar da acımasız olur ya, arkadaşım yere attı.

Veren de görmüş attığını, yerden aldı şekeri, “Zengin çocukları ya, şeker beğenmiyorlar” diyerek gitti.

Bizim çocuk oluşumuz kenara dursun, benim hala içimde kalan bir ukdedir.

Hem o yerdeki şekeri alışını hem de söylediklerini unutamam.

O zamandan beri kötü şeker de almam.

O şekerler hala tezgahlarda, görürüm, ansızın içime düşer derdi.

Bir çocukta bizim yaptığımız gibi zalimce atar kenara diye…

En güzelini seçerim.

Şeker mühim mesele.

Aman çocuklar siz siz olun, atmayın şekerleri.

Bakmayın bana.

Benim ki anı işte…

Bütün şekerler güzel.

Bütün şekerleri verenlerin güzel olduğu gibi...