Bahar geldi.

Yeni geldi sayılır.

Retroların sonu bahardır her daim.

Gün saydım ben, gün…

Bugün gelecek de, kaderime yaz gelecek diye…

Ben de buna hitaben baharın gelişini kutlayayım dedim.

Sabah erkenden kalktım.

Saçıma fön çektim.

Güzelce makyaj yaptım.

Hatta elbise giydim.

Ancak gün içerisinde bir aksiyon…

Nasıl mı başladı?

Hesabım çalındı.

Kaşındım.

Bir ton laf işittim.

Alay ettiler.

Parmakla gösterip güldüler.

Sağ olsun çalanlar ama şimdiye denk görüşmediğim kentin bir ucundaki arkadaşlarla dahi görüşme fırsatı yakaladım sayelerinde…

Müteşekkirim.

Telefonum gün boyu susmadı.

Her arayan, “Özge hesabın çalınmış” diye başlasa da sohbetin sonu “eee daha daha nasılsın” diyerek bitti.

Sonra bir arkadaş aradı.

Başka bir konuda gayet güzel kötü haberlerini vererek enerjimi emdi.

Elbiseyi giydiğime pişman oldum.

Topal topal yürürken, yakışmıyor.

Ya benim enerjim düşünce bacaklarım tutmuyor, onu anladım.

Yine de şükrettim.

Gün daha bitmedi, sonuçta.

Kafam bir milyon çalışmak için masama oturdum.

Bu kez başka bir telefonla sarsıldım.

O bambaşka bir olay.

Yüreğimde ağırlık devam ettim.

Bahar dedim, hoş geldin.

Ama yine de sitem edemeden geçemedim.

Ahhh ulan nerden giydin şu elbiseyi?

Ne güzel oğlan çocuğu gibi dolanıyordun, senin neyine elbise giymek de baharı kutlamak?

Bir daha çalan telefonları açmadım.

Eee yine de…

Hoşgeldin baharım.

Sanırım yakında beni küllerimden yeniden doğuracaksın.

Kabulümsün.