Pek çoğumuz, ünlü sihirbaz Harry Houdini’nin adını duymuştur. Yanına hiçbir gereç almadan, giysileriyle girdiği herhangi bir hapishaneden bir saatten önce kurtulacağını iddia eder ve bununla övünürdü.

İngiliz Adalar’daki küçük bir kasaba, Houdini’yi davet etti. Houdini, kasabanın yeni hapishanesine geldiğinde, bir hücreye yerleştirildi. Heyecan doruktaydı.
Kapılar kapandığında, hiç kimse onun hücreden çıkabileceğine inanmıyordu.
Houdini’nin kemerinde yirmibeş santimlik bir çelik parçası vardı, bütün kilitleri onunla açardı.
Otuzuncu dakikanın sonunda, yüzündeki kendinden emin ifade, yok olmuştu.
Bir saat dolduğunda, ter dökmeye başlamıştı.
İkinci saatin sonunda ise; kapıyı, zorlayarak itti. Kapı kendiliğinden açıldı. Gözlerine inanamadı, kapıyı kilitlememişlerdi. Kapı yalnızca Houdini’nin aklında kilitliydi. Biraz itse, açılacaktı fakat kilitli olduğunu düşündüğü için; deneme gereği duymamıştı.
Şans kapıları da böyledir: kilitli olduklarını düşünüp, açmayı denemeyiz bile. Yapmamız gereken asıl hareket, hafifçe dokunuvermektir kapıya...