1924’te Paris’te yapılan olimpiyat oyunlarına kano yarışları da eklenmişti. Dört kişilik kano yarışmasında kazanma şansı en yüksek ekip olarak, ABD ekibi gösteriliyordu. Bu dört kişilik ekibin üyelerinden birisi de genç Bill Havens’tı.

Olimpiyatların günü yaklaştıkça Bill’in hamile eşinin de ABD ekibinin de Paris’te yarışacağı zamanda ilk bebeklerini doğuracağı kesinleşmişti. 1924’te Paris’ten ABD’ye uçan jet uçaklar yoktu, yalnızca okyanus üzerinde yavaş yol alan gemiler vardı. Bu durumda Bill kendisini bir ikilemde hissediyordu. Paris’e gidip, eşi doğum yaptığı zaman yanında olmama riskini göze almalı mıydı? Ya da ekipten geri çekilip ailesinin yanında mı kalmalıydı?

Bill’in eşi Paris’e gitmesi için ısrar ediyordu. Olimpiyatlarda yarışmak yaşam boyu kurulan bir düşün doruk noktasıydı; ama Bill yaşadığı iç çatışmalardan sonra yüreğinin sesini dinledi ve ekipten çekilerek, evde kalmaya, çocukları doğduğu zaman eşine destek olmaya karar verdi. Eşinin yanında olmanın, varabileceği en yüksek nokta olduğunu da düşünüyordu. Hatta her zaman düşlerini süsleyen Paris’e gitmekten bile daha yüksek bir nokta.

ABD’nin dört kişilik kano ekibi, Bill ayrıldıktan sonra Paris’te altın madalya kazandı. Bill’in eşi doğum yapmadan önce yarışıp evine bile gelebilirdi. İnsanlar “Ne üzücü!” diyorlardı.

Ama Bill “Pişman değilim,” diye yanıt verdi onlara. Tüm yaşamı boyunca da pişmanlık duymadı ve doğru karar verdiğine inandı.

Bill Havens kendisi için neyin daha önemli olduğunu biliyordu.

çoğu kişi yaşamlarında neyin daha önemli olduğunun farkında bile değildir. Bill ise yüreğinin sesini dinlemiş ve pişmanlık duymayacağı yolu seçmişti.

Bill Havens’ın öyküsünün ilginç bir sonu var.

Bill ve eşi oğullarına Frank adını verdiler. Yirmisekiz yıl sonra 1952’de Bili, oğlu Frank’tan bir telgraf aldı. Telgrafta şunlar yazılıydı.

“Baba kazandım. Benim doğumumu beklerken kaybettiğin madalyayı eve getiriyorum.”

Frank Havens, ABD adına katıldığı kano yarışlarında babasının kazanmayı düşlediği ancak kazanamadığı altın madalyayı kazanmıştı.