Zamanın birinde bir kasabada çok güzel bir kız yaşarmış. Bu kız o kadar güzelmiş ki, güzelliği çok uzak yerlere bile duyulmuş. Herkes onunla evlenmek istiyormuş. Bu genç ve güzel kız ise kimseleri beğenmiyormuş. Kasabada yaşayan bir genç kıza âşık olmuş ve ailesinden istemiş. Tabii kız teklifi kabul etmemiş.

Aradan uzun yıllar geçmiş, kızı isteyen delikanlı kasabadan ayrılarak kendine bir hayat kurmuş, evlenip çoluk çocuğa karışmış.
Bir gün yolu bir zamanlar yaşadığı kasabaya düşmüş. Döner dönmezde ilk işi vaktinde isteyip te alamadığı o dünya güzeli kızı sormak olmuş. Yaşlı bir adam, önünde gül bahçesi olan bir evi göstererek kızın evlendiğini söylemiş. Genç, bu dünya güzeli kızla evlenen kişiyi merak etmiş.

Ertesi gün evin etrafında gezinirken çirkin bir adamın evden çıktığını görmüş. Adam gittikten sonra kızın yanına vararak kendisini tanıtıp niçin böyle çirkin biriyle evlendiğini sormuş. Kız da ona arkasındaki gül bahçesinden en güzel gülü koparıp getirirse cevabını vereceğini, yalnız bir şartının olduğunu, bahçede ilerlerken geriye dönmemesi gerektiğini söylemiş.

Adam da bunun üzerine yüzlerce güzel gülün olduğu bahçede ilerlemeye başlamış. Birden çok güzel bir sarı gül görmüş. Tam ona doğru eğilirken biraz ileride kocaman pembe bir gül gözüne çarpmış. Tam ona uzanırken daha ileride muhteşem güzellikte kırmızı bir gül goncası görmüş. Belki ilerde daha güzelini bulurum diye ilerlemiş.

Derken bir de bakmış ki bahçenin sonuna gelmiş ve mecburen oradaki bir gülü koparıp kıza getirmiş.
Bahçenin en güzel gülünü getirmesini beklerken kız bir de ne görsün; yaprakları solmuş cılız bir gül… Bunun üzerine kız adama dönerek şöyle demiş:
“Bak gördün mü? Her zaman daha iyisini bulmak isterken ömür geçer ve sen en kötüsüne razı olmak zorunda kalırsın.

Bu yüzden zamanında elindeki ile yetinebilmeyi öğrenmek gerekir” demiş.