Kimsenin tadı yok bu ara!

Eski dostlukların, bir bardak demli çayın, iki güzel lafın…

Herkes dertli.

Herkes kendi sinesine çekilmiş, sinesi yeterince dolu, yeni yük edinmek istemiyor belli ki…

Hep aynı olaylar yaşanmıyor mu?

Aynıların aynılığı tadı bozan belki de…

Farklı bir şey görsek heyecanlanıyoruz.

Yöneliyoruz o tarafa, sonra farklılıklar da aynılığa dönüşüyor.

Çünkü düzeni bozan göze batıyor, bir süre kalabalığa uyum sağlıyor.

Hiçbir şeyin tadı yok bu ara!

İnsanların yüzlerine dikkatli bakın!

Rutinlik dram haline dönüştü!

Hayatındaki aynılar yordu yüz çizgilerini, bir heyecan arayışı, ararken bulamayışı, bulamayışın içinde kayboluşu gerginleştiriyor insanları…

Bir farklılık yakalasa belki de iyileşecek…

Gerginlik öfkeye dönüşüyor.

İnsanlar öfkeli!

Dikkat edin öfke bile boyut değiştirdi.

Yıllar öncesinde var mı bu düzeyde ayrışmalar!

En çok ayrıştırıldığını düşünen kesimler yapmıyor mu hele ki ayırmayı!

Bu ara hiçbir şeyin tadı yok…

Muhabbetlerin, kavgaların, sevdaların…

Hiçbir şeyin…

İnsan yorgun…

Tükenmişlik en belirgin hastalık…

Yaşamın içindeki “aynılar” tükendirdi insanları…