Kupada ki Antalya maçının şahane bir önemi var. En azından moral açısından. Dün gece Atatürk stadında görkemli bir futbol yoktu ama karelerin içine gizlenmiş kazanmak ruhu vardı. Özellikle ikinci yarıda Eskişehirspor adına müthiş bir başkaldırış vardı.
Baktım ki Manisa'da ki ölüler ruh kazanmış. Tello'nun atılmasıyla eksildiler. Yetmedi geriye düştüler. Ama aldırış etmediler. Sanki eksilirken çoğalan bir takım vardı sahada. Kırmızı karttan sonra adeta sahada tek yürek, mücadelede çok yürektiler.
Ve inancını mücadelesine taşıyan Eskişehirspor, Akhisar beraberliğinin ardından boynu bükük çıktığı Atatürk stadından "görkemli ruhlar ordusu" olarak başı dik çıktı.

Gördük ki, maçı sahaya çıkmadan önce kazanmış Eskişehirspor. Kendine güven eksiksizdi. Özellikle ikinci yarıda sahaya yayılış, yardımlaşma ve futbol zekâsı tam puandı. Maçı sahaya çıkmadan önce kaybeden Antalyaspor rölanti havada geldiği Atatürk stadından çıkamadı zaten.
Dün geceyi kutsal ve anlamlı kılan her şey Eskişehirspor'da mevcuttu. 10 kişiyle Antalyaspor'u alt eden yürek zenginliğinin sırrı, emekti. Bunun taktik ve teknik ile alakası yok.

Nuhiu kendine gecikmiş gibiydi. Ondaki cevheri bunca zaman sonra görmek güzel ama, bir o kadarda düşündürücüydü. Alper girdikten sonra oyunu hareketlendirdi. Böyle bir hakeme ve talihsizliğe göğüs geren çelik yürekli adamlar için beklenen gol, Erkan'dan geldi. Bu gol futbolun kazanma ruhuna ibadet eden futbolculara, adeta adaletin armağanıydı...
İkinci gole de mührünü basan Erkan Zengin her zaman ki gibi karşılaşmayı başka bir boyuta taşıdı ve gecenin adamı oldu.

Dün gece Eskişehirspor'da kısacası yürek vardı, mücadele vardı. İkinci yarıda futbol olarak da biraz kıpırdanınca sonuç kendiliğinden çıktı ortaya.
Eskişehirspor, Antalya'dan her anlamda iyi bir takım olduğunu gösterdi diyebiliriz. Çünkü bu takımın isterse, yenemeyeceği hiçbir takım yok.
Ama bazen niye istemiyor.
İşte onu da bilen yok!