Fevzi Çakmak Mahallesi’nde yaşandı.

Vicdanın yerle yeksan olduğu o gün…

Ağlamak mı?

Ağlayamamak vicdanın en büyük cezasıymış meğer.

Boğazında bir kör düğüm…

Vicdanı olanlara elbet…

Vicdansızlara tek bir sözümüz yok.

Kötülük artık boyut atladı.

Kötülük şekil değiştirdi.

Kötülük dahi kıyaslanır oldu.

Kötülük her dem kötülüktür ama 6 yaşındaki o cana yapılan eziyet ayrı bir vicdan muhasebesine tabi tutulmalı diye düşünmeden edemiyor insan…

Elif Nur 6 yaşında…

6 yaşında ya…

Yükü yaşına epey fazla…

Taşıdı acıyı aylardır omuzlarında…

Yaşı 6 ya, duyulmadı çığlıkları…

Belki de masumiyetini zaaflık saydılar da insanlığı yok ettiler insafsızlıklarıyla…

Anne ve baba cezaevinde…

Babaannesi, amcası ve halasıdır insanlığı yok eden…

Kötülük “aynı kan” diye ayırt etmiyormuş meğer…

Torun, yeğen bir kenara dursun.

6 yaşında ya…

6 yaşında…

İşkenceler gördü Elif Nur…

Eziyetler çekti.

Aç kaldı, susuz kaldı.

Bize büyük geldi sözcükler.

Etmedi devam…

Gitmedi kalem…

Kardeşi anlattı.

Dinlerken yüreğimiz dondu.

Zaman durdu.

Boynumuzu eğdik, sustuk…

Özür diledik Elif’ten…

Özür diledik Nur’dan…

O biliriz affederdi bizi tertemiz kalbiyle…

Biz kendimizi affetmedik.