Mark Twain'e sorarsanız, "XIX. yüzyılın en ilginç kişileri Napolyon'la Helen Keller'dir." İşin hoşu, Napolyon belki değil ama, Helen Keller gerçekten de öyledir... Çok özel bir ka-dındır...
Helen Keller kördü, fakat gören birçok insandan daha çok ki-tap okumuştur ve 11 kitabın da yazarıdır. Aynı zamanda sağırdı, hayatının dokuz yılını alan bir evrede hiç konuşamamıştı da. Çünkü o evrelerde dilsizdi. Ülkesi ABD'de gezmedik yer bırak-mayarak konferanslar vermiş, hatta dört yıl bir tiyatro oyununda başrolü oynamıştır.
Doğduğunda olağan bir kız çocuğuydu. Bir buçuk yaşma ge-lene kadar görüyor, duyuyor, konuşabiliyordu. Korkunç bir has-talık onu yatağa düşürdü; gözlerinden, kulaklarından edip kör ve dilsiz yaptı.
İnanılmaz bir değişime uğradı; ormanda büyüyen vahşi bir hayvan yavrusuna dönüştü ve hoşuna gitmeyen her şeyi kırdı döktü, ezdi, geçti. Yiyecekleri iki eliyle ağzına götürüyor, yemi-yor, tıkmıyordu. Engelleyip düzeltmeye kalkan olunca da küplere biniyor, bağırıyor, dünyayı ayaklandırıyordu.
Küçük kızı yeniden insana çeviren, Perkins Körler Enstitüsü öğretmenlerinden Anne Mansfield Sullivan oldu. 20 yaşındaki bu genç öğretmen küçük kızın hayatını tepeden tırnağa değiştirmeye koyuldu ve başardı da. Helen Keller parmaklarıyla okumayı öğrendi, bu arada görme duyusu eksilmeye başladı.
Helen Keller'in dokunma duyusu çok yüksekti. Parmaklarıyla birinin dudaklarına hafifçe dokunarak ne dediğini anlayabiliyor, ellerini piyanonun tuşlarında ya da bir kemanın tellerinde gezdirerek müziği duyabiliyordu.
Kürek çekiyor, yüzüyor ve ormanda ata binip geziyordu. Onun için özel yapılmış satranç ve damada da büyük ustaydı.
Açıklamalarına göre; üzüldüğü şey körlüğü ya da dilsizliği değildi. İnsan sesine her zaman özlem duyuyor, her zaman insan sesi duymak istiyordu. Başka yakınması yoktu.