Genç ve başarılı bir iş adamı ,lüks arabasıyla bir mahalleden hızlı bir şekilde geçiyordu .Park etmiş arabaların arasından yola  aniden çıkabilecek çocuklara dikkat ediyordu ve bir şey gördüğünü sanarak yavaşladı.

Arabayla caddeden yavaşça geçerken hiçbir çocuk görmedi; fakat arabasının kapısına bir tuğla atıldığını fark etti. Aniden arabasını durdurarak tuğlanın fırlatıldığı yere geri döndü. Arabadan indi, orada bulunan küçük bir çocuğu tuttu ve onu park etmiş bir arabaya doğru iterek bağırmaya başladı. ”Bunu neden yaptın? Sen de kimsin? İyice sinirlenerek devam etti. Bu yeni bir araba ve bu atmış olduğun tuğla bana pahallıya mal olacak. Bunu neden yaptın?”

çocuk yalvararak cevap verdi: Lütfen efendim. çok üzgünüm ama başka ne yapabilirdim, bilmiyorum. ”Eğer tuğlayı fırlatmasaydım kimse durmazdı. ”

Park edilmiş arabanın arkasına işaret ederken çocuğun gözyaşları çenesine süzülüyordu.” Kardeşim kaldırımın kenarından yuvarlandı ve tekerlekli sandalyesinden düştü, ben onu kaldıramıyorum Lütfen onu tekerlekli sandalyeye oturtmam için bana yardım eder misiniz? Benim için çok ağır.

Bu durumdan son derece duygulanan iş adamı, boğazında düğümlenen yumruyu zar zor da olsa yutkundu. Yerdeki  genci kaldırarak sandalyeye geri oturttu. Mendiliyle çizik ve yaraları sildi ve gencin ciddi bir yarası olup olmadığını kontrol etti. Küçük çocuk genç yöneticiye dönerek “Teşekkür ederim efendim. Tanrı sizden razı olsun dedi.

Adam küçük çocuğun ağabeyini kaldırımdan evine doğru götürmesini izledi. Bulunduğu yerden arabasına geri dönmesi oldukça uzun sürmüştü. Uzun ve yavaş bir yürüyüştü.

Genç iş adamı kapıyı hiç tamir ettirmedi. Kapıda oluşan çöküğü, hayatını birinin kendisine tuğla atması gerektirecek kadar hızlı yaşamaması gerektiğini hatırlatması için öylece bıraktı.

Tanrı ruhunuza fısıldar ve kalbinizle konuşur. Bazen dinleyecek kadar zamanınız olmadığında ise, size bir tuğla fırlatılır…

İSTER FISILTIYI ,İSTER TUĞLAYI DİNLEYİN.TERCİHİ SİZ YAPIN...