Eskişehir’de 21 yaşındaki Ayşenur Çolakoğlu öldürüldü.

18 Aralık’ta…

Geçtiğimiz yıl bir kış mevsiminde…

Katil yine tanıdık…

Katil yine en yakından…

Tuğba Arslan, Tuğçe Can, Elena Samsanova ve adını sayamadığımız nice kadını katledenler gibi…

Hepsi birbirinin aynısı…

Hepsinin kalpleri aynı, kararmış…

Sebepler hep aynı olduğu gibi…

İfadeler de aynı…

Hep aynı vurdumduymazlık, hep aynı savunma…

Vicdanı da ağzından çıkan sözler gibi rahat mı ki?

Üzen kısım ise, alışıyor olmamız…

Kötülüklerin birbirine benzemesi, duyarsızlaştırıyor.

Tepkisizleştiriyor.

Acılı babanın sözleri ise uyarı niteliğinde…

İçimizde bir yerlere dokunuyor.

Acısı gözlerine geçiyor, gözlerinden sözlerine:

“Bunlar katilin son çırpınışları. Ellerinden geleni yapıyorlar. Buradan genç kızlarımıza, genç çocuklarımıza sesleniyorum. Lütfen içinizdeki ışığı bir başkasına söndürtmeyin”

İşte o cümle ışık oluyor bir başka kadına, bir başka kadınlara…

Yön oluyor, pusula oluyor.

“İçinizdeki ışığa güvenin! Ve bir başkasının içinizdeki ışığı söndürmesine, hayatınızı karartmasına izin vermeyin” diyor.

Işığı söndürülmüş, karanlıkta kalan acılı bir baba…