Aşkımızı büyük bir araziye serpip, filizlenmesini bekleyecekken; küçük toprak kaplarına koyup, beklemeye başladık.

Oysa, rahatça büyümeliydi sevda. Köşebucak karşılaştığımız saksıların içine koyup, saklamaya başladık sevgiyi. Küçük kaplara büyük umutlarımızı koyduk, bir beden büyük geldi umutlar....

Biz biraz kendimizi kandırdık. Geniş alanda filizlenip kendini göstermeliydi aslında. O, saksıda kabına sığmadan büyüdü ve sonunda boynunu büktü.

iyi koşullarda yetiştiremediğimizden, sevgi kendini büyütemeden kurumak zorunda kaldı. Ne kadar sulasan, yeterli olmaz.

Şimdi elinde kır çiçekleriyle çıkıyorsun karşıma. Oysa sen kendini kandırıyorsun. Saksı da, toprağından koparılmış bir demet çiçek de, yeterli olmaz bir ağaç oluşturmaya...