Ulu bir kavak ağacının yanında bir kabak filizi boy göstermiş. Bahar ilerledikçe bitki kavak ağacına sarılarak yükselmeye başlamış.

Yağmurların ve güneşin etkisiyle müthiş bir hızla büyümüş ve neredeyse kavak ağacı ile aynı boya gelmiş. Bir gün dayanamayıp sormuş kavağa:
-Sen kaç ayda bu hale geldin ağaç?
-On yılda, demiş kavak.
-On yılda mı? Diye gülmüş ve çiçeklerini sallamış kabak.
-Ben neredeyse iki ayda senin aynı boyuna geldim!..”
-Doğru, demiş kavak.

Günler günleri kovalamış ve sonbaharın ilk rüzgârları başladığında kabak üşümeye sonra yapraklarını düşür-meye, soğuklar arttıkça da aşağıya doğru inmeye başlamış.

Bu kez biraz da kuşkuyla sormuş  kavağa:
-Neler oluyor bana ağaç?
-Kavak sakin bir şekilde yanıtlamış kabağı:
-”Telaşlanmaya gerek yok ölüyorsun...
Kabak hiçbir şey anlamamış, sormuş “Niçin?” diye...

Kavak yine sakin sakin yanıtlamış:
- “çüNKü BENİM ON YILDA GELDİĞİM YERE, SEN İKİ AYDA GEL-MEYE çALIŞTIN....”