Pandemi süreci hepimizi epeyce yordu.

Zihinsel yorgunluğa sebep, eve kapanmak oldu.

Eski alışkanlıklarımız bir anda bıçak gibi kesildi.
Sosyal yaşamımız bitti, yaşam konforumuz sekteye uğradı.

+++

“Yeni normal yaşam” deniliyor, şu an akıp giden zamana…

Ama etrafımıza bakıyoruz da;

“çokta normal bir yaşam olduğunu göremiyoruz”

İnsanların hala mutsuz olduğuna tanıklık ediyoruz.

Bunun en büyük nedeni elbette virüs korkusu!

Herkes birbirinden kaçıyor.

Elbette mesafe şu günlerde önemli ama;

İnsanların yüz ifadeleri de hayata mesafe koymuş gibi.

“Yüzü gülen insana rastlamak adeta mucize oldu!”

+++

Sadece virüs mü?

Pandemiden sonraki en büyük nedendir, çevremizde olup bitenlerin psikolojimizde yarattığı tahribatlar…

öyle ya;

Hergün onlarca cinayet, yüzlerce gasp, onca kaza, bela…

Hiç uğruna yitip giden canları görüyoruz.

Gösteriş merakı, özenti hayatlar, pervasızlık, görgüsüzlük, hadsizlik yüzünden yaşananları biliyoruz.

Adeletsiz gelir dağılımının dağıttığı insan manzaralarına şahitlik ediyoruz.

Dağılan aileleri, yıkılan  ocakları, yetim kalan evlatları yüreğimiz dağlanarak seyrediyoruz.

Ve bunlara hemen her gün onlarca defa tanıklık ediyoruz.
+++

Elbette bitmeyen savaşlar, faleketler, doğal afetler.

Kötü haber almadığımız bir gün geçmiyor!

Uzağımızda ya da yakınımızda hiç fark etmez.

Ekranlara düşen o görüntüler yok mu, hepimizin içini delip geçiyor.

Zaten zor toparladığımız moralimiz o anda yeniden dip yapıyor.

+++

Gelelim tüm  anllattıklarımızın sonucuna…

“Etrafımız adeta şu ana kadar anlattıklarımızla örülmüş durumda.

Ne tarafa dönsek ayrı bir facia!”

Ve pek çoğumuz “Her an birisi başıma gelebilir” endişesiyle yaşıyor.

Attığı her adımı ölçerek atıyor, aldığı her nefeste bir korku duyuyor.

Toplumda gördüğü kuralsızlığı, yanlışı, hatayı söylemiyor bile!

“Ya zarar görürsem!” mantığı içten içe hepimizi kemiriyor.

Ve ortaya, kendini toplumdan tamamen soyutlayan,

Kendi dünyasını farklı şekilde yaratan,

O dünyada sadece kendisine ya da birkaç kişiye yer ayırabilen,

Sanal hayatı, gerçek hayata çevirip bir tek orada yaşayabilen,

Doğadan, çevreden, şehirden, mahalleden, komşudan,  akrabadan uzak özgüvensiz insanlar ortaya çıkıyor.

Bu yüzden de, mutsuz insanlar olmaya her geçen gün daha da yuvarlanıyor, yüzü gülen insana hasret kalmaya başlıyoruz…