Hepimiz insanız ama farklı yaratılmışız. Davranışlarımız, düşüncelerimiz, olaylara verdiğimiz tepkiler, şaşkınlıklarımız, kızgınlıklarımız, yaşama tarzlarımız birbirinden farklı. Karşımızdaki kişileri kendimiz gibi sanıyoruz hepimiz. Kendimiz gibi olmadığını görünce de hayal kırıklığına uğruyoruz.

Çoğumuzun yapamadığı şey de dengeyi sağlamak ve insanlarla aramıza mesafe koymak. Bunun dozunu iyi ayarlayamadığımız ve o ince çizgiyi kaçırdığımız için de kırılan ve üzülen sonunda hep biz oluyoruz.

Mesela en yakın arkadaşınızla yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmez, birbirinizin en mahrem sırlarını bilirsiniz, dertleriyle dertlenip, mutlu olduğunda onunla sevinirsiniz ama gün gelir bu samimiyet sizi sırtınızdan bıçaklar. Adı yapmasaydın olur. Bir kalemde siler sizi dost, arkadaş bildiğiniz o kişi.

Terzinizle arkadaş olursunuz, herkesin
işini zamanında teslim eder, sizinki bir köşede öylece bekler. Nasılsa siz yabancı değilsinizdir.

Evinize temizliğe gelen kadına biraz samimiyet
gösterirsiniz, işi şişirip, baştan sağma evi temizleyip sonra da daha akşam bile olmadan gün ortasında çeker gider.

İşyerinizde astınıza
sevecen ve anlayışlı
davranırsınız, işleri serer, iyi niyetinizi suistimal eder. Onun yapması gereken işler de bir bakmışsınız sizin üzerinize kalır.

Apartman görevlisine biraz dostane davranırsınız, herkesin servisine koşar, sizinkini unutur.

İnsani davranacağım, kötü düşünmeyeceğim diye mesajına kibarca cevap verdiğiniz ve yakından tanıdığınızı sandığınız bir erkek, engellenene kadar sizi taciz eder. O utanmaz, siz utanırsınız, rahatsız olursunuz.

Eşinize, dostunuza yada çocuğunuza fazla
verici davranırsanız
daima sizden daha fazlasını ister. Tepenize biner.

Peki soruyorum şimdi size hak mıdır bu, böyle karşılık görmek reva mıdır size?

“Fazla samimiyet tez ayrılık getirir” derler. Annem sık sık söylerdi bu lafı, ilk ondan duymuştum küçükken bende. Bizi üzecek, yaralayacak gücü kendi ellerimizle insanlara veririz biz. Bunalırız, sıkılırız, öfkeleniriz. Sonra da hiç bir şey yapamayız içimize atmaktan başka. Çünkü bu tavizi vermişizdir bir kere…

Karşımızdaki kişilere gereğinden fazla yakınlık göstererek, mütevazi olarak, hatalarını görmezden gelerek, yanlışlarının üstünü kapatarak sonrasında istismar ediliriz. Koz veririz ellerine. İyiliği aptallık sanır bazıları. Gün gelip uyardığımızda ise biz kötü oluruz ne yazıkki. Onların hiç suçu günahı yoktur, sütten çıkma ak kaşıktır sanki onlar.

Diyeceğim o ki, mesafeyi baştan koymak en iyisidir aslında kendi ruh sağlığınız ve sonradan üzülmemeniz için… İnsanlara tabiki nazik ve sevecen davranın ama sınırlarınızı koruyarak. Bu hayatta ne yapıyorsak kendimize yapıyoruz çünkü unutmayın.