İki çocuklu bir aile hafta sonunu piknik yaparak geçirmeye karar verirler. Piknik yerine vardıklarında anne yemeği hazırlarken, çocuklar babalarıyla birlikte yürüyüşe çıkar.

Uzun uzun yürürler. Küçük oğlan çok yorulur ve babasına yalvarır....

“Ne olur beni kucağına al!”
Baba: “ben de yorgunum oğlum” demez. Tek kelime etmeden yolun kenarında gördüğü kuru dalı alır ve oğluna verir...

“Al oğlum, sana güzel bir at. Buna bin git!”
çocuk sevinçle daldan atına biner ve koşarak, zıplayarak, dehleyerek annesinin yanına doğru uçar adeta... Babasını ve ablasını çok gerilerde bırakarak...
Baba gülerek kızına döner:

“İşte yaşam budur kızım. Bazen zihnen ya da bedenen kendini çok yorgun hissedeceksin. İşte o zaman kendine değnekten bir at bul ve neşeyle yoluna devam et. Bu at, bir arkadaş, bir çiçek, bir şiir, ya da bir çocuğun sevinci olabilir.”