Hayat bazı şeyleri insana kalbini kıra kıra öğretiyor. Ama kırılsa da kalbimiz susuyoruz, karşımızdakini kırmamak adına gece başımızı koyduğumuz yastığımıza akıtıyoruz gözyaşlarımızı. İçimizdeki sessiz çığlıklar ve yangınlar mı? Kör ve sağır olmuş taş kalpliler nasıl olsa halden anlamaz diye haykırışlarımızı boş duvarlara bağırıyoruz sadece. Kalp kırılması ne demek öğrenmesinler diye...

İnsanoğlu bencil, acımasız... Hani ne demişler; derdiniz varsa denizlere anlatın, kedilere, bulutlara anlatın. Pencere pervazındaki çiçeklere anlatın. İnsana dert anlatılır mı? Bizim de derdimiz kendimize, kırgınlığımız içimizde saklı, sırf sevdiklerimiz üzülmesin diye. Yüreğimiz mi? İşte orası tam bir yangın yeri...

Mesafe şimdilerde benim yeni cevabım!.. Çünkü ben artık tepki vermiyorum. Artık kavga etmiyorum. Artık beni anlamak istemeyenlere kendimi anlatmaya çalışmıyorum. Artık beni görmek istemeyenlere kendimi göstermek için çabalamıyorum. Yoruldum. Sadece geri çekiliyorum ve hayatıma bakıyorum. Yaşamaya çalışıyorum. Öğrendim ki bu hayatta her şeyin bir sonu var. Ama erken ama geç, mutlaka herşeyin bir sonu var.

Bundan sonra kimseye beddua etmiyorum, haklarında tek bir kötü şey düşünmüyorum ve söylemiyorum. Tüm tanıdıklarım ve sevdiklerim bundan sonra hep sevdikleriyle birlikte mutlu olsun. Kimin neyi eksik ise hep bir yetişeni ve getireni olsun. Her daim kapıları çalınsın, kimse yalnız kalmasın, hiç bir şeye muhtaç olmasın. Herkesin sağlığı yerinde, yüzleri güleç olsun. Evlerinden neşe ve bereket eksik olmasın. Kimse birbirini çok sevmese de herkesin birbirine saygısı ve hürmeti olsun. Muhabbetleri sevgi ve gönül dilinden, kahkahaları hep içten olsun. Kimse kimseye düşman olmasın, kırgınlıklar son bulsun. Artık kimse göz yaşı dökmesin, sevgi dilenmesin. Ayrılık da sevdaya dahil, yürümüyorsa ilişkiler son bulsun, kimse kimseyi yaralamasın, nankör ve vefasız olmasın. Her şeyi bir kenara bırakın da bir zamanlar güzel geçen günleriniz, yıllarınız için birbirinizde biraz olsun hatrınız olsun!..